Παρατηρώντας ένα Νέο.

Ήταν ένα κρύο, γιορτινό βράδυ.

Ο κόσμος πήγαινε κι ερχόταν στο σταθμό, άτομα κάθε ηλικίας περνούσαν από μπροστά Του.

Ο εν δυνάμει εκείνος επιβάτης στο βάθος της αποβάθρας, σιωπηρός, έβγαλε το κινητό του. Το κράτησε στο χέρι, σχημάτισε το συνδυασμό του στην οθόνη. Την άγγιξε ακόμα δύο φορές. Ύστερα, ξεκίνησε να γράφει, μα ήξερε πως δε θα τα κατάφερνε. Έμεινε, λοιπόν, μετέωρος ο αντίχειράς του. Προσπάθησε να κινηθεί λίγο ακόμα, μόνος του, ανεπαίσθητα, σε πείσμα των σκέψεών Του. Πέρασαν δύο , τρία ή και πέντε λεπτά. Ο επιβάτης αναστέναξε, έσβησε το υπό σύνταξη μήνυμα. Έριξε μια ματιά στον ουρανό, αποτράβηξε το κινητό και χαμογέλασε στο κενό.

Κι εκείνη τη στιγμή, κανένα μήνυμα , κανένας θεός της εκεί γης , κανείς άλλος θνητός δε θα μπορούσε να καταλάβει και να μετρήσει, πόσο μάλλον να εκφράσει και να χωρέσει, όσα περνούσαν σαν αστραπή από 'κείνο το σίγουρο χαμόγελο.

Ο επιβάτης πλέον ήξερε.

Το κενό σύντομα γέμισε, ο νέος επιβιβάστηκε σε αυτό, κάθισε μέσα του, κοίταξε στο παράθυρο, ένα θριαμβευτικό μειδίαμα ήταν διακριτό στο πρόσωπό του.

Ο συρμός ξεκίνησε, ο επιβάτης έστρεψε το βλέμμα του μπροστά με σιγουριά.

Ούτως ή άλλως, μόλις πριν λίγο είχε φτάσει στον προορισμό του.

(n)Ostalgie.

Όλα τούτα δω, τα παλιά μου τα ενθυμήματα
στάχτη γίνανε· σκορπίσανε (σ)τα κύματα.

Κοινοτοπίες ;

Έπειτα από κάποια χρόνια συνεχούς λογοδιάρροιας, φτάνεις πια ρε αδερφέ να βαριέσαι και τον ίδιο το λόγο. Αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία, για άλλη ανάρτηση.

Η σημερινή μας επίθεση είναι στις κοινοτοπίες που μου προκαλούν ακατάσχετο πρήξιμο στ' αρχίδια από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου.
Πολύ σωστά θα καταλάβει ο αναγνώστης πως δεν πρόκειται να του χαϊδέψω τα αυτιά· για την ακρίβεια, θα είμαι ξεκάθαρος.

Ο μέγας εχθρός σε αυτή την περίπτωση είναι η αμερικλανιά, και όχι οποιαδήποτε, μα η σαχλή αμερικλανιά, αυτή που τρώμε στη μάπα από χόλλυγουντ και εκεί μουσική παραγωγή. Γενικεύοντας, ο δημιουργός αυτής της συμφοράς για την ανθρώπινη (και δη την Ελληνική, με τους απλησίαστα πολυπληθείς τρόπους έκφρασης) γλώσσα, είναι η σαχλαμάρα και το ρηχό υπόβαθρο των πολιτιστικών ερεθισμάτων από την άλλη πλευρά του ατλαντικού. Φυσικά, δεν αποκλείουμε κι ευρωπαϊκές ή ακόμη και εγχώριες μονάδες παραγωγής μαλακίας , παρά το γεγονός πως είναι απλά καθρέπτες και μαριονετάκια των απέναντι.

Τι εννοώ όμως λέγοντας κοινοτοπία; Εννοώ όλες αυτές τις ηλιθιωδώς μοτοποιημένες σύντομες εκφράσεις , οι οποίες υποτίθεται ότι υπάρχουν για εμψύχωση, δημιουργία χαράς, αλλαγή διάθεσης ή πέρασμα ενός μηνύματος.
Χρησιμοποιούνται επίσης σε εκθέσεις από παιδιά πρώτης δημοτικού, και είναι λίγο πιο δικαιολογημένες να υπάρχουν εκεί σε σχέση με τους -υποτίθεται- πηγμένους κεφάλους εφήβων και πάνω.
Παραλείποντας το γεγονός πως μου έρχεται αναγούλα μόνο στις σκέψεις , ορίστε μερικά παραδείγματα:
1) Χαμογέλα, μπορείς!
2) Να είσαι πάντα χαρούμενος/η!
3) Καλωσήρθες καλέ μου Χειμώνα!
4) Αξέχαστες στιγμές! {ενίοτε και:}Δε θα ξεχάσουμε ποτέ το χ.
5) Ζήσε με {αγάπη, τρέλα, συμπόνοια, πάθος κλπ}

Και, στο δια ταύτα, αυτές οι χοντρομαλακίες είναι ξεπερασμένες , αηδιαστικές, κοινότοπες και τιμούν τούτον που τις λέει με το παράσημο του *iq μπαταρίας*.

Ο λόγος είναι ένα υπέροχο εργαλείο , ένα δώρο της φύσης για τον άνθρωπο [σαν το νερό Κορπή (;) ].
Με το να τον κοιμίζεις έτσι βάναυσα κάνεις κακό και σε 'σενα και σ' αυτούς που σε ακούν και μπορούν να βάλουν τη γκεφαλή τους να στροφάρει λίγο. Γι' αυτό ή σκάσε ή βρες τρόπο να εκφράζεσαι αλλιώς ή ζήτα έλεος και τράβα στο Δημοτικό, χάπατο.

Έχεις απύθμενες δυνατότητες έκφρασης όταν μιλάς μια γλώσσα τόσο παραμετροποιήσιμη. Κι εσύ τι κάνεις; Αναπαράγεις στα Ελληνικά τις μεταφράσεις ανοήτων "μότο" από συφιλιδικές βιντεοταινίες εξ Αμερικής. Θάνατος.

Και στο κάτω κάτω, πού το είδατε αυτό γραμμένο, πως είναι κανόνας όλοι να ζουν υπό αυτές τις συνθήκες. Μια φράση χωρίς τεκμηρίωση, είναι μια φράση της πούτσας. Σε 'μενανε αρέσει πολύ να ζω με τα μούτρα ξυνισμένα και να χαμογελάω μόνο όταν επιτυγχάνω κάποιο στόχο μου, δεν είσαι εσύ αυτός που θα μου επιβάλλει να ζήσω κάπως. Το τσουβάλιασμα στα Βούγια, όχι εδώ.

Ακόμα κι αν θες στη χειροτέρα των περιπτώσεων να προξενήσεις εντύπωση, ανασκεύασε τη σκεψη σου *αν μπορείς*. Αλλιώς σκάσε και μίλα σαν άνθρωπος.

Το κυρίως θέμα, φυσικά, είναι τα γενικότερα στερεότυπα και οι κοινωνικές επιταγές. Οι παραπάνω φράσεις είναι απλά το εργαλείο μου για εισαγωγή στο θέμα.

Γιατί να διέπεται ο ανθρώπινος κόσμος από ανόητους κανόνες; Γιατί να μην πράττει καθένας αυθόρμητα στην ιδιωτική και κοινωνική του ζωή και μέσω της μεθόδου του αποκλεισμού να "πέφτει" τελικά εκεί που του αξίζει;

Γι' αυτό φωτιά και τσεκούρι σε στερεότυπα-κοινοτοπίες που αφορούν την εμφάνιση ("Γιατρός/Δικηγόρος/Καθηγητής με μοϊκάνα; Ιιιιι"), την κοινωνική συμπεριφορά (Υποκριτικά "Τικανειςκαλαεισαικιεγωκαλα") , το χαρακτήρα ("μοναχικός = ο nerd των αμερικλάνικων b movies") , το άλλο φύλο ("άλλο φύλο = μόνο για να δέχεται/δίνει πούτσα") και τις ανθρώπινες σχέσεις, είτε φιλικές(χ), είτε ερωτικές(ψ) ["δώρα(χ,ψ) , φιλοφρονήσεις (χ) , γλυκόλογα (ψ) , συνεχής και αδιάκοπη επαφή, ακόμα κι από απόσταση (χ,ψ), κολλητιλίκι (χ)].

Σπάστε τα δεσμά, ζήστε λέφτεροι, ζήστε όπως νοιώθετε, διαλύστε τους φραγμούς και τις περιτροπές, μείνετε αδιάφθοροι και η ευτυχία του *κάνω κυριολεκτικά ό,τι μου αρέσει και με εκφράζει* , είναι κοντά.

Αλλιώς, παραμείνετε χωμένοι στα κόμπλεξ, τη βρώμα και το ποταπό προσωπείο σας, κλάστε μας τ' αρχίδια τελοσπάντων!

?

Εκτός ελέγχου βαίνω, -φοβάμαι- μα και θέλω.

Ω, όχι.

Απέλπιδες προσπάθειες να μη μπω στη δίνη, μη και η αλλη της άκρη είναι επικίνδυνη.

Μα δε μπορώ να τ'αρνηθώ πως θέλω ν'αφεθώ.

Γιατί τώρα, γιατί σε 'μενα , γιατί έτσι;

Μα, εν τέλει, κι επιτέλους, Πού ήσουν τόσο καιρό;

Τα μιλιούνια των θέλω για πρώτη φορά τείνουν να υπερνικήσουν τα πρέπει.

Χωρίς πρέπει, χωρίς δισταγμό, χωρίς παρεμβολές.


Κρατώ μέσα μου το χείμαρρο, μόνο και μόνο γιατί κάτι μέσα μου λέει πως είναι πολύ νωρίς να εμπιστευτώ έτσι άκριτα τα πάντα.

Ό,τι κι αν γίνει...

...ξέρεις...


Κι αύριο πρωί, πρέπει πάλι να σφραγίσω το κεφάλι, να αφοσιωθώ αποκλειστικά και μόνο στον πίνακα.Θα τα καταφέρω.
Τα καλά του να ελέγχεις.
Ακόμα.

Μέχρι όσο.

Κλοπή.

Η αγάπη (λέω αγάπη, όχι έρωτας) νιώθω πως άρχισε να νοθεύεται άσχημα όταν το μοναδικό (αξιόπιστο) εργαλείο ερμηνείας της πραγματικότητας έγινε ο ορθολογισμός και η οικονομία κινήσεων που επέβαλε αυτός στη συνείδηση σε συνδυασμό με ηθικές και στερεότυπα.

Είναι τόσο στενά τα όρια και η λογικότητα των λέξεων ή των κανόνων συντακτικού για να περιγράψουν έννοιες όπως "έρωτας" πχ.

Δε με νοιάζει αν υπάρχει έρωτας ή όχι. Ούτε θα αναλύσω κάτι τέτοιο με επιστημονικές πίπες.

Μην κολλάμε στους ορισμούς και  υποβιβάζουμε τα πράγματα. Προσπαθώ να κοιτάω μέσα στο μυαλό των ανθρώπων να δω τι παίζει. Υπάρχει έρωτας απο lifestyle, "ω τι ωραίο το hollywood και τα happy ends" , υπάρχει έρωτας-ψευδαίσθηση, έρωτας απο ανάγκη, έρωτας απο χούϊ, έρωτας απο μαλάκινση, απο συνήθεια, χαζοκαψούρα κτλ (δεν έχει τέλος).
Στην τελική, μπούρδες όλα αυτά. Σημασία έχει τι σκέφτεται ο καθένας ή τι αισθάνεται όταν μιλάει για αυτές τις τόσο ευπλαστες και ασαφείς έννοιες.

Δεν πιστεύω πολύ στις ανθρώπινες σχέσεις δυστυχώς. Υπάρχουν πολύ έντονα εξουσιαστικά χαρακτηριστικά-σχέσεις εξάρτησης-παθογένειες και αρρωστημένα "εγώ", ακόμα και στα πιο γλυκά "σ'αγαπώ".

Οι σχέσεις των ανθρώπων, συχνά-ίσως τις περισσότερες φορές- βασίζονται έντονα στην καταπίεση. Και αυτό είναι αποτέλεσμα του ποταπού σημείου που έφτασε ο άνθρωπος να βάζει την οικονομία και την κερδοφορία ή τον εξορθολογισμό μέσα στις επαφές του. Την αναμονή για ανταπόκριση/την μαθηματική ανταπόδωση/τις εξισώσεις και τα νούμερα.

Ακόμα και σε παρέες, σε ομάδες, σε ζευγάρια, παντού. Η βία, η εξουσία, τα κέντρα και η εικόνα είναι το κύριο χαρακτηριστικό τους. Δεν είναι άμεση καταπίεση, είναι έμμεση. Ανταγωνιστική, κάτω απο το τραπέζι βία. Βλέμματα, κινήσεις, σαθρότητα.

Θέλω να βλέπω ανθρώπους να γελάνε και να βιώνουν την αγάπη όπως την θέλουν. Απλά προσωπικά σαν άνθρωπος νιώθω πως είναι όλα σε μεγάλο βαθμό τόσο εγκλωβισμένα μέσα στο τρυπάκι της "εξάρτησης".


 
Βλέπω παντού σε σχέσεις προσδοκίες, επενδύσεις, όνειρα, δεσμά, φυλακές που δημιουργούνται με μια πλήρη αρμονία μεταξύ δεδομένων-συλλογισμών-συμπεριφορών και αναμονής. Αν πάει κάτι στραβά, πάλι στενεύουν τα δεσμά των επιπτώσεων. (επιπλέον φυλακές). Ο ένας άνθρωπος επενδύει την "αγάπη" του στον άλλον και περιμένει κάτι: θαλπωρή, κατανόηση, αποκατάσταση, κοινωνική δικτύωση κτλ. Και δεν είναι κατηγορία αυτό, είναι λειτουργίες που γίνονται συνειδητά ή μη. Δεν λέω πως για όλες τις σχέσεις και τις αγάπες είναι αυτοσκοπός το συμφέρον πχ. Λέω κάτι πολύ πιο βαθύ που είναι πολύ δύσκολο να εκφράσω με λόγια. Όταν οι άνθρωποι εντάσσονται στην "κατασκευή" των σχέσεων, είναι ανελεύθεροι και εξουσιασμένοι να παίζουν με κανόνες που μπορούν ή όχι να ανατρέψουν διεκδικώντας ο ένας και ο άλλος εικόνες και τριαντάφυλλα με βάση τα περπατημένα μονοπάτια. "Σ'αγαπώ" "μ'αγαπάς". Σε κάνω κτήμα σε χρησιμοποιώ και εσύ παράγεις, εγώ παράγω, κι όλα λύνονται με εξισώσεις.
 

Κι αν επιτέλους αναγκαστούν να ανατρέψουν τους κανόνες, ίσως μέσα τους θέσουν νέους, μπορεί να μην υπογράφουν συμβόλαια, αλλά να πέφτουν οι σφραγίδες με τα μάτια, τις συμπεριφορές και τα κατορθώματα που έχουν επιβράβευση.

Προσπαθώ να περάσω κάτι συγκεκριμένο. Το πως η "κοινωνία" ανθρώπων είναι ενταγμένη στην φύση της αλληλοεξάρτησης όχι απλά σε κλίμακα συνύπαρξης (νοητικής ή σωματικής) αλλά και σε πολύ πιο εσωτερικά επίπεδα συμπεριφορών.


Αν όμως μια βροχερή νύχτα έχεις το πηγαίο θράσος να βγεις στο δρόμο "γιατί έτσι" και να σκεφτείς τα χείλη της ή τα μάτια και το χαμόγελό της, και να νιώσεις πως στα έγκατα του εσωτερικού σου στάζουν εικόνες της, τότε ναι, ίσως -εκείνη- να ρέει μέσα σου. Έρωτας; Πάθος; Αγάπη; Δε με ενδιαφέρει. Δε με απασχολεί κιόλας.

Ψάξε να τη βρεις, όπως και να'χει.


Γιώργο, σ' ευχαριστώ.

13 5 13 7

Δεν ξέρω καλά καλά τι είσαι, ποια είσαι, ούτε ένας μήνας από τότε που έμαθα πως υπάρχεις.
Δεν ξέρω αν , αν απλά είμαι μέρος της επανάστασής σου, ένα κομμάτι κρέας, ένα μέσο, μια θυσία.

Δεν ξέρω πού πάει όλο αυτό.

Ξέρω όμως πως μου έμαθες άθελά σου, με την παρουσία σου και μόνο, μια λέξη που χρόνια τώρα έλειπε από το λεξιλόγιό μου, μια λέξη που  ό,τι κι αν γίνει, θα με βαραίνει με χρέος και φειδώ.

Σεβασμός , το περίτρανο όνομά της.

Και μακάρι να μπορούσα να σε ευχαριστήσω μονάχα γι' αυτό , για τίποτα άλλο πέρα από τις δεκάδες μαρμαρυγές που μου έρχονται αβίαστα κάθε φορά που εξερευνώ μια πτυχή σου, κάθε φορά που αισθάνομαι την καρδιά σου να σφυροκοπά στο στήθος μου, συναίσθημα αβάπτιστο κι αυτό.

Το πρώτο μου ερώτημα , πριν δυο βδομάδες και δυο μέρες· πού ήσουν τόσο καιρό;

Αυτό που δεν περίμενα ποτέ πως θα καταφέρω να βρω.

Μια παλαμη στην καρδιά και δυο δάκτυλα στα χείλη.

Ένας εμετός σκέψεις, αισθήσεις· από 'μένα;  Θεέ, τόσες συμπτώσεις, ποιος να 'ξερε.


qwertyuiop2






Εκείνα τα αφοπλιστικά Μάτια.
Καληνύχτα τους.  :)

Χμχμχμ

Αγαπητοί Συμμαθητές , κύριε Διευθυντά, και μέλη του συλλόγου γονέων και κηδεμόνων,

Μια κατάληψη ξεκίνησε. Καλώς ή κακώς, ξεκίνησε. Βρισκόμαστε και βρίσκεστε εδώ για να ψηφιστεί ή όχι η συνέχισή της. Πολλοί σίγουρα περιμένετε να ακούσετε ένα λόγο που θα σας λέει επιτακτικά "ψήφισε υπέρ". Ωστόσο, δε βρίσκομαι εδώ γι' αυτό το λόγο, μα για να σας εκφράσω με ειλικρίνεια, αντικειμενικότητα και σθένος τα δίκαια και δημοκρατικά ψηφισμένα αιτήματά μας. Η ψήφος σας θα είναι μια ψήφος συνείδησης , αφού θα έχετε ακούσει προσεκτικά τα λόγια όλων όσων προηγήθηκαν.

Η Ελληνική Παιδεία, μέσα στον κυκεώνα των οικονομικών προβλημάτων, της ανικανότητας των διαχειριστών της καθώς και των προβλημάτων που ήδη υπήρχαν, βρίσκεται σε σοβαρή κρίση. Πέρα από τα απλά πράγματα που θα έπρεπε να παρέχει το σχολείο στο μαθητή, χρονιά με τη χρονιά, ερχόμαστε στην όλο και μεγαλύτερη υποβάθμισή του. Βλέπετε, ένα σχολείο που θα αναπτύσσει ολόπλευρα τους χαρακτήρες μας καιτις δεξιότητές μας και που θα μας παρέχει γνώσεις για να κάνουμε την κοινωνία μας καλύτερη, δεν είναι καν μέσα στις προτεραιότητες του Υπουργείου Παιδείας. Το γεγονός , δηλαδή, της έλλειψης των βιβλίων που δημιουργήθηκε από προχειρότητα; ανικανότητα; ανευθυνότητα; αποτελεί από μόνο του αιτία για διαμαρτυρία και αντίδραση των μαθητών, που συνειδητοποιούν έτσι, ότι στην πραγματικότητα η Ελληνική Πολιτεία δεν πολυνοιάζεται γι' αυτούς, αφού δεν φρόντισε να τους εξασφαλίσει τα αναγκαία για την εκπαιδευτική διαδικασία με την έναρξη της σχολικής χρονιάς.

ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ, γι' αυτό το λόγο, αλλαγές που θα βελτιώσουν το κλίμα έστω και λίγο, όπως η επιμόρφωση των νεαρών μαθητών σχετικά με το καινούριο σύστημα εισαγωγής στην Γ' Βάθμια ή και η αξιολόγηση των βιβλίων από ανεξάρτητη επιτροπή για να αποφευχθούν φαινόμενα προπαγάνδας. Υπάρχουν όμως και πάρα πολύ σημαντικές αλλαγές και παραχωρήσεις που πρέπει να γίνουν, όπως η αναστολή των περικοπών για την παιδεία, η αναίρεση της κατάργησης και της συγχώνευσης σχολικών μονάδων, πράγμα που ταλαιπωρεί χιλιάδες συμμαθητές μας. Υπάρχουν , τέλος, και άλλα σοβαρότατα ζητήματα που πρέπει να επιλυθούν, όπως η επαναφορά της ενισχυτικής διδασκαλίας στο λύκειο , διαδικασία πολύ βοηθητική για παιδιά που δεν έχουν τη δυνατότητα φροντιστηρίων για να καλύψουν τα κενά τους.

Γι' αυτό, συμμαθητές μου, σας καλώ να ψηφίσετε συνειδητά, υπερ των δικαιωμάτων σας , όπως σας καλώ, "αύριο" , ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα της σημερινής ψηφοφορίας , να έρθετε όλοι μαζί μας, να διαμαρτυρηθούμε και να αντισταθούμε δυναμικά σε αυτούς που θέλουν να διαλύσουν ολότελα την παιδεία ΜΑΣ. Και μην ξεχνάτε, η σπίθα άναψε, με τη βοήθειά σας· θα γίνει φλόγα και στη συνέχεια· φωτιά, που θα κάνει τους πάντες να λυγίσουν, απέναντι στην κυριολετικά ΑΠΕΡΙΟΡΙΣΤΗ δύναμή σας. Σας ευχαριστώ πολύ, Γ.Ι.Γ.

Είδα...

Είδα το αεροπλάνο που με πέταξε.
Είδα το θείο να περιμένει.
Είδα το Αιγαίο με τα νησιά του.
Είδα χειμώνα στη μέση του Αυγούστου
Είδα τρεις πολυ γνώριμες φυσιογνωμίες· διεξοδικά.
Είδα ανατροπές σε λεγόμενα και εικασίες.
Είδα πόσο λάθος έχεις, Εσύ.
Είδα πόσο χαζός υπήρξα.
Είδα την έλλειψη σχεδιασμού κατάματα και την αγγάλιασα.
Είδα τόνους μάρμαρο που περιέχουν χρυσάφι(α).
Είδα τα σύννεφα να μου γαργαλούν τη μύτη.
Είδα τα πόδια μου να τρέχουν χωρίς ψύγμα κούρασης στο χορτάρι.
Είδα τα καλύτερα φαγιά στον κόσμο.
Είδα το αεροπλάνο που με πέταξε.


Βλέπω Βάλτο.

Βολές κατά ρυπάς.

Φέτος το καλοκαίρι, μας γάμησε.
Και εξηγούμαι...

Βρίσκομαι για πρώτη φορά στη ζωή μου στην ευχάριστη θέση να μπορώ να κανονίζω μόνος μου για τον εαυτό μου. Γι' αυτό, αλλά και για πολλούς λόγους που θα εξηγηθούν παρακάτω, πήρα την πρωτοβουλία και έκλεισα μόνος μου, αφού από τους γονείς δεν έβλεπα προκοπή, αεροπορικά εισιτήρια για να πάω στον παππού και στη γιαγιά μου που τους βλέπω μια φορά το χρόνο.

Είναι και οι δύο γέροι, 87 και 80 ετών αντίστοιχα, θέλω να τους δω. Μαζί τους ουσιαστικά πέρασα τα πρώτα 3 χρόνια της ζωής μου, καθώς και μήνες επί μηνών διακοπών. Έχω ενσωματώσει στοιχεία της ιδιοσυγκρασίας και του χαρακτήρα τους, υποσεινήδητα, σε 'μενα. Δε μπορώ φέτος να μην τους δω. Ο παππούς είναι γέρος, έχει σχεδόν απωλέσει την όρασή του, είναι φιλάσθενος πλέον, μόνη του χαρά να μας βλέπει 10-15 μέρες το χρόνο. Η γιαγιά βρίσκεται σε πολύ καλύτερη κατάσταση, ωστόσο είναι και γι'αυτήν εξίσου μεγάλη παρηγοριά η θέα μας.

Έπειτα, υπάρχει και το σόι το ολάκερο στην άλλη άκρη της Ελλάδας. Θείοι, θείες, ξαδέρφια, η γιαγιά μου, ο νονός μου. Θέλω να δω και αυτούς , θέλω να περάσω όμορφα τις διακοπές μου, έχω πατήσει μόλις τα 16.

Όμορφα θα ήταν να πήγαινα με τους γονείς μου και φέτος , μάλιστα προγραμματίζαμε να φύγουμε νωρίτερα από άλλες χρονιές για να αράξουμε περισσότερο.
Δυστυχώς, η μητέρα μου έπειτα από εξετάσεις αίματος έμαθε πως έχει κάποια προβλήματα τα οποία δεν είναι σοβαρά ευτυχώς, είναι όμως αναγκαίο να παραμείνει για ξεκούραση στην αθήνα για τουλάχιστον 15 μέρες ακόμη.

Η κατάσταση περιπλέκεται ακόμα καλύτερα αν αναλογιστεί κανείς το πώς έχει αντιδράσει ο πατέρας μου μέσα σε όλα αυτά. Είναι εμφανώς στενοχωρημένος και για την υγεία της μητέρας μου, και για την επ' αόριστον αναβολή των διακοπών και για την απόφασή μου να φύγω για 10 μέρες στον ''παππού και τη γιαγιά''.

Και , εν τέλει, βρίσκομαι εγώ να πιέζομαι από παντού, από τα συναισθήματά μου για τους ανθρώπους που μου κράτησαν συντροφιά επί τουλάχιστον 4 χρόνια, τα οποία μου απαγορεύουν να τους ξεχάσω, από τη συμπόνοια για τη μητέρα μου, τον προβληματισμό για τον πατέρα μου και τη στενοχώρια για τον αδερφό μου, που θα βρεθεί 10 χρονών να κάθεται μέσα στο σπίτι 2+ μήνες, πράγμα που δεν έχει κανει ποτέ του.

Μακάρι να μπορούσα να βρω λύση αρεστή προς όλους, ωστόσο νοιώθω πως πρέπει επιτέλους να βάλω μια ιεράρχηση. Προέχουν οι γέροι. Δικαιούνται μια δεκαήμερη επίσκεψη, είναι απλά απάνθρωπο να τους έχουμε χεσμένους ένα χρόνο. Πονάει η ψυχή μου όταν τους σκέφτομαι ολομόναχους όλη η χρονιά , ας μη συμβαίνει το ίδιο και το καλοκαίρι. Έπειτα εγώ. Ξέρω πως έρχονται χρόνια δύσκολα. Του χρόνου, είναι ζήτημα το αν θα ξεκλέψω 20 μέρες, και για πάσχα - χριστούγεννα, ούτε λόγος. Είμαι 16 χρονών, δεν είμαι ούτε 10 να μην έχω άλλη επιλογή , ούτε 45 να είμαι σκουριασμένος και μίζερος. Έπειτα η οικογένεια. Κανείς δεν έχει σοβαρό πρόβλημα, υγείας.

Αλλά από την άλλη, σκέφτομαι οτι με τη φυγή παρατάω τους γονείς μου.

Χωρίς τη φυγή, παρατάω και τον εαυτό μου και τον παππού με τη γιαγιά μου και τους συγγενείς μου που βλέπω επίσης μια φορά το χρόνο.

Να κάνω την καρδιά μου πέτρα θα αναγκαστώ ούτως ή άλλως. Δεν ξέρω όμως για ποιον τι και πώς...

Τι ασφυκτική και ξαφνική πίεση μέσα στη μέση του καλοκαιριού...

Και;

Παλεύεις. Ψυχοφθόρα. Αποπνικτικά. Βίαια. Αυτοκαταστροφικά. Ένας σκελετός. Θέρμη για πάντα χαμένη.

Δε γράφω ποιήματα.

Και;

Έξω!

Αυτή την ανάρτηση δε θέλω να τη διαβάσει κανείς. Τη γράφω για μένα. Φύγετε όλοι. Σίγουρα θα αναρωτηθεί ο αναγνώστης "γιατί ρε μαλάκα δεν γράφεις μόνος σου να τα διαβάζεις και μόνος σου;".

Ε η απάντηση είναι πως δε θέλω να διαβάσει κανείς, αλλά εντάξει, του πούτσου να κάθομαι να γράφω αμοναχός μου σαν την κοπελιά που κρατά ημερολόγιο με τα μυστικά της για βαρυσήμαντα πράγματα όπως το αν το αγοράκι που της αρέσει έβαλε σήμερα κολόνια ή ήρθε βρωμερός.

Ιούνης. Αυτός ο μήνας πάντα είναι γαμησέτα. Τουλάχιστον οι 4 τελευταίοι Ιούνηδες είναι έτσι. Οι 3 βαρετοί μέχρι αηδίας και ο 4ος ψυχοφθόρος , γδάρτης και αφυπνιστής. Ο φετινός είναι βαρετός, ανούσιος, αργός μέχρι τώρα. Και έτσι θα κυλήσει. Εξετάσεις και πτυχία μέχρι τις 12 και μετά το απόλυτο , το αγεφύρωτο βαρετό κενό, αυτό της αναμονής για να αρχίσουν τα παραθεριλίκια. Αυτό το μήνα πάντα έκανα μαλακίες. Χτυπούσα μόνος μου ή άλλους, χαλούσα πράγματα, έβαζα τους γονείς μου να τσακώνονται , ξενυχτούσα· παλιότερα ξέρναγα.

Εξετάσεις, τι πράμα κι αυτό φέτος. Δεν ξέρω τι θέλω, είμαι μπερδεμένος και σε βαθύτατη σύγχυση. Τα ενδιαφέροντα και τα χόμπι μου παλεύουν αδυσώπητα μέσα μου με τις φυσικές κλίσεις και τα ταλέντα μου. Πράμα κι αυτό, να είναι εντελώς διαφορετικά μεταξύ τους. Ή μάλλον όχι.

Συμπίπτουν.

Διάολε, ναι, συμπίπτουν.

Υπάρχει ένα από τα ενδιαφέροντά μου , ένα από τα σημαντικότερα, που έρχεται σε πλήρη αρμονία με τις δεξιοτεχνίες μου. Ρε λες;

Κατά τ' άλλα , πουλάω διάφορα hardware εξαρτήματα, για πληροφορίες, κάντε κόμεντ παρακάτω. :P

Θα σκοτώσω τους γονείς μου. Ναι, ειλικρινά το λέω. Όλο μαλακίες, μπαλάκια ευθυνών από τη μια στην άλλη, μιζέρια και κατάντια, και όταν τα ξαναβρίσκουν είναι πολύ σκατά το θέμα και έχει περάσει πολύς χρόνος για να αναπληρωθεί η απώλειά του. 15 χρόνια τώρα. Αναρωτιέμαι πώς σκατά επαναλαμβάνεται το ίδιο σκηνικό τόσο καιρό. Ίδιο κι απαράλλαχτο, οι αφορμές διαφέρουν. Σαν τον σεισμό. Συσσώρευση, εκτόνωση, καταστροφή, ανοικοδόμηση μέχρι την επόμενη συσσώρευση. Στο διάολο, δεν παντρεύομαι επ'ουδενί.

Σκατά, αυτό κάνω κι εγώ. Εκτονώνομαι από τη βαρεμάρα μου.

Σύντομη περιγραφή του αδιεξόδου μου:

Θέλω να τελειώσουν οι εξετάσεις για να είμαι ελεύθερος και να κάνω ό,τι θέλω. (δεν έχω όμως τι να κάνω)

Δε θέλω να τελειώσουν οι εξετάσεις γιατί με το διάβασμα απασχολούμαι και δε βαριέμαι. (δεν έχω όμως όρεξη να διαβάσω καλοκαιριάτικα)

Βαριέμαι τη διαδικασία των εξετάσεων, αλλά δε μπορώ και να την παρακάμψω.

Μου αρέσει η διαδικασία αλλά βαριέμαι και

Γάμα το.

Πάω για ύπνο.

Simplified language? No thanks!

The European Commission has just announced an agreement whereby English will be the official language of the European Union rather than German, which was the other possibility.

As part of the negotiations, the British Government conceded that English spelling had some room for improvement and has accepted a 5- year phase-in plan that would become known as ''Euro-English''.

In the first year, ''s'' will replace the soft ''c''. Sertainly, this will make the sivil servants jump with joy.

The hard ''c'' will be dropped in favour of ''k''. This should klear up konfusion, and keyboards kan have one less letter.

There will be growing publik enthusiasm in the sekond year when the troublesome ''ph'' will be replaced with ''f''. This will make words like fotograf 20% shorter.

In the 3rd year, publik akseptanse of the new spelling kan be expekted to reach the stage where more komplikated changes are possible.

Governments will enkourage the removal of double letters which have always ben a deterent to akurate speling.

Also, al wil agre that the horibl mes of the silent ''e'' in the languag is disgrasful and it should go away.

By the 4th yer people wil be reseptiv to steps such as replasing ''th'' with ''z'' and ''w'' with ''v''.

During ze fifz yer, ze unesesary ''o'' kan be dropd from vords kontaining ''ou'' and after ziz fifz yer, ve vil hav a reil sensi bl riten styl.

Zer vil be no mor trubl or difikultis and evrivun vil find it ezi tu understand ech oza. Ze drem of a united urop vil finali kum tru.

Und efter ze fifz yer, ve vil al be speking German like zey vunted in ze forst plas.

The mainstream compilation of nonsense

Αθήνα 2004: Η πόλη του φωτός και της γκλαμουριάς , η πόλη-πρωτεύουσα ενός πλούσιου και ευημερεύοντος ευρωπαϊκού κράτους. Ασφάλεια, τάξη, καθαριότητα, εθελοντισμός , ολυμπιακά έργα κι ακίνητα, λαϊκή ευφορία· σπατάλη.

Αθήνα 2011: Η πόλη της μούχλας και της πρέζας, η πόλη - πρωτεύουσα ενός κατεστραμμένου και λεηλατημένου PIIG κράτους. Βρώμα, αποσύνθεση, μιζέρια , εξαθλίωση , εσωστρέφεια, παρατημένα πάλαι πότε μεγαλειώδη και φανφαρόνικα κτήρια , λαϊκή οργή· λιτότητα.

Η Αθήνα είναι πλέον το ξεχειλωμένο και φθαρμένο από τη χρήση μουνί της πουτάνας που σήμερα ονομάζουμε-ουν Ελλάδα. Το κέντρο της. Που αντιπροσωπεύει όμως και όλο της το σώμα.

Βέβαια, όπως λέει κι ο συμπαθής Καμπουράκης "Η ιστορία είναι μια πουτάνα, γι' αυτό και τη σέβομαι βαθύτατα". Να γιατί θα προτιμήσω να διατηρήσω το σεβασμό μου προς την νυν πουτάνα, πάλαι πότε όμως ανθούσα και παρθένα Ελλάδα.

Ας τιμήσωμε το θέμα της αναρτήσεως μεταπηδώντας σε ένα θέμα όπως η οικονομία.

Η διάλυση της ιδιωτικής πρωτοβουλίας στο βωμό της μαζικής εθελοτυφλίας και καθοδήγησης

είναι το τι θα επιτύχουμε προσπαθώντας λύση μέσω μνημονίου. Αναδιάρθρωση, διάλυση της κυβέρνησης και εθνικός συνασπισμός τώρα.

Αλλιώς, όπως προβλέπει το Σύνταγμα, όλοι στους δρόμους να το υπερασπιστούμε.

Ο αθλητισμός.

Μπράβο που κόψανε τα λεφτά στους αρχιγύφτους, λαμόγια , ζώα και κοπρίτες ιδιοκτήτες των ΠΑΕ. Ούτε ένα ευρώ σε τυρόβλαχους παράγοντες και παίκτες- εργαλεία ξεπλύματος μαύρου χρήματος. Πούτσα σε καφενεία όπως ΑΕΚ, Ατρόμητος, Ολυμπιακός , Παναθηναϊκός, Ξάνθη, Ολ. Βόλου, Άρης , Πάοκ, Αστέρας, Πανσερραϊκός και ΑΕΛ.

Η μουσική

http://www.youtube.com/watch?v=B9GIeee42no&feature=related

Η μικροκοσμική επικαιρότητα.

Εξεταζόμενη νεολαία , πάλεψε για ένα γαμω- Καλοκαίρι. Απομένουν 20-25 μέρες και.

Various.

Ευχαριστώ που ανέχεστε την παιδική έως τώρα γραφή μου. Σε όποιον θυμίζω γραφή μου σε περίοδο δευτέρας γυμνασίου, να κομεντάρει από κάτω ένα 3.

Θα μου δώσει τη χαρά πως δεν έχει χαθεί ο γουτσουνιάρικος εκείνος παιδικός τρόπος.!!

Future.

Η επόμενη ανάρτηση θα γαμεί γιατί θα είναι σοβαρή. Μέχρι τότες, εύχομαι καλή δύναμη διάβασμα, βολτες , κεφι κλπ κλπ κλπ.

Past.

You are better than.

?

Πώς έγραφα μικρός.

Το παρακάτω κείμενο είναι γραμμένο πριν 3 χρόνια. Απρίλης 2008 , πρώτη γυμνασίου.

Το κοιτάω και απολαμβάνω γελώντας.

Στρατηγική Ελλάδας για νίκη! ('36)

1. Καταλαμβάνετε ΑΜΕΣΩΣ την Αλβανία.

2. Ερευνάτε αλπινιστές φανατικά, και βγάζετε πολλές ταξιαρχίες αποτελούμενες από αυτούς (τουλάχιστον 15) , ενώ έχετε κάνει upgrade το πεζικό από '18 σε τουλάχιστον '36.

3. Όλη την ώρα, αλλάζετε το καθεστώς στο αντίθετο του δημοκρατικού. (ώστε να μπορείτε να κυρήξετε πόλεμο σε όποιον θέλετε)

4. Βγάζετε ένα βομβαρδιστικό και ένα μαχητικό, από τα ήδη πρώιμα, δε χρειάζεστε την τελευταία λέξη της τεχνολογίας.

Περνάμε στη δεύτερη φάση. (πρέπει να είστε ταχύτατοι)

1. Επιτίθεστε με πολύ στρατό στο Plodviv της βουλγαρίας από καβάλα και αφού το καταλάβετε, πάτε βόρεια (δε θυμάμαι όνομα) ώστε να κόψετε τη βουλγαρία στη μέση (και το στρατό της μαζί).

2. Καταλαμβάνετε gorna dzumaya με το στρατό αλπινιστών που έχετε στη θεσσαλονίκη.

3. Θαύμα! Μένει η Σόφια, η βράκα και η βάρνα. Επιτίθεστε στη βάρνα και αν νικήσετε οι μεραρχίες εξαφανίζονται.

4. Κατά πάσα πιθανότητα θα σας ζητήσουν ανακωχή δίνοντας σας εδάφη, δεχθείτε.

5. Αφού ανασυνταχθεί ο στρατός σας και εφοδιαστεί, επιτεθείτε από plodviv , gorna dzumaya και από μια βόρεια επαρχία δε θυμαμαι ονομα, στη ΣΟΦΙΑ.

6. Αν την καταλάβετε, μένει η βράκα. Πρωτού προλάβουν να σας επιτεθούν στη σόφια, πηγαίνετε γρήγορα γρήγορα στη διπλωματία και πατήστε annex nation στη βουλγαρία.

7. ΕΤΟΙΜΟΙ! Η βουλγαρία είναι δική σας, τα εργοστάσιά σας διπλασιάστηκαν (από τους στρατιώτες που βάλατε να παραφυλάν για παρτιζάνους), και πλέον μπορείτε να βγάλετε και τανκ.

Τρίτο κεφάλαιο:

1. Πρέπει να ερευνησετε τακτικες πεζικου, καθως ο επόμενός σας αντίπαλος (τουρκία) δε μασάει.

2. Προχωρήστε στην έρευνα, κάνοντας το πεζικό σας τουλάχιστον '39.

3. Βγάλτε Vickers Mk. E και πεζικο για τα πεδινά, αλπινιστές για τα ορεινά, 1 αεροπλανοφόρο και αναβαθμίστε το πυροβολικό σας. Προεραιτικά μπορείτε να βάλετε heavy tanks στο πεζικό μόνο.

4. Δημιουργήστε απόθεμα προμηθειών.

5. Ζητήστε από την Ιταλία τα δωδεκάνησα και τη ρόδο, αν δεν τα δώσουν δεν πειράζει, απλώς μειώνονται οι επιλογές σας για αιφνιδιασμό.

Εδώ τελειώνει ο οδηγός, σας έδωσα τουλάχιστον 10 ώρες παιχνιδιού παραπάνω. Θα ασχοληθούμε με την επίθεση στην τουρκία σε κανε μήνα.

Το παραπάνω αποτελεί οδηγό για ένα παιχνίδι που ανακάλυψα τότε , το hearts of iron 2 !

Μεγάλη Εβδομάc και συναφείς ιστορίες.

Χριστός Ανέστη!

Αληθώς ο Κύριος...

Πότε φτάσαμε ως εδώ; Ούτε που κατάλαβα. Μέσα σε μια ταχύτατα διαδραματιζόμενη χρονιά και αντιμέτωπος με τον αδυσώπητο χρόνο, βρέθηκα να βλέπω μέρες επι μερών , βδομάδες επί βδομάδων και εν τέλει μήνες επί μηνών να περνούν χωρίς να παίρνω χαμπάρι.

Η μεγάλη εβδομάδα πέρασε , χωρίς καν να το καταλάβω. Αρκετά αγγλικά, οι υποχρεώσεις που τα αφορούν με οδήγησαν στο να περάσω 2-3 μέρες προσμονώντας απλά το τέλος τους, έτσι , για να νοιώσω ελαφρύτερος.

Προβληματίζομαι λοιπόν, από την έκτη δημοτικού παρατηρώ το φαινόμενο αυτό , όμως μόλις φέτος έγινε τόσο έντονο και συνάμα αισθητό. Μια ανησυχία με περιβάλλει. Μήπως έτσι θα κυλήσει όλη μου η ζωή; Μήπως το προσδόκιμο ζωής που ως μικρό παιδί σκεφτόμουν "πολύ, πάρα πολύ μακρινό" είναι τελικά πολύ- πολύ πιο γρήγορα επερχόμενο; Δεν ξέρω, μπαίνω σε σκέψεις , ειδικά όταν ακούω μεγάλους να λένε "πόσο μικρή είναι η ζωή" και κυρίως το απόλυτα τρομακτικό "πώς πέρασαν τα χρόνια;".

Και ναι , κάνω κι εγώ αυτή τη σκέψη ή τις σκέψεις αυτές. Κάνω και ορισμένους γελοίους παραλληλισμούς που αφορούν την ηλικία μου βέβαια , όπως το ότι την εποχή που γεννήθηκα προλάβαινα άνετα να συνομιλήσω με κάποιον γεννημένο πριν το 1899 , ενώ τώρα μετα βίας βρίσκω κάποιον πριν το 1920. Ή η άλλη κορυφαία σαχλαμάρα που μου ήρθε μόλις έμαθα πως πέθανε ο απίστευτος και αναντικατάστατος Νίκος Παπάζογλου. Όταν γεννιόμουν αυτός ο άνθρωπος δεν ήταν ΚΑΝ μεσήλικας. Και τώρα.... πέθανε! Η πιο τραγελαφική μου σκέψη , που οφείλω και να μοιραστώ , είναι το τέλος της καριέρας του Αντώνη Νικοπολίδη. Μια ζωή τον θυμάμαι να παίζει , έζησα όλη του την εμφανή καριέρα. Από 5χρονο έλεγα "αμα έχουμε Νικοπολίδη δε μπαίνει γκολ". Και τώρα; Δε θα τον ξαναδώ να παίζει επαγγελματικά όπως παλιά· ποτέ ξανά! Τέλος, σκέφτομαι τον παππού μου, που τώρα είναι 87 ετών και έχει 1002 προβλήματα. Διάολε, στα 78 του , γυρνάγαμε παρέα όλους τους αμπελόκηπους , πρώτα κουραζόμουν εγώ και έπειτα εκείνος. Πρόβλημα υγείας κανένα, αθλούνταν καθημερινά. Πλέον , βλέπω πως μέσα από την άρνησή του να αποδεχθεί την πλέον αδυναμία του, κάνει το πρωί 2-3 διατάσεις στα χέρια , ίσα ίσα να δείξει πως εξασκεί ακόμα αυτό που σπούδασε πριν 70 χρόνια , έστω και στον εαυτό του...

Ποιός ξέρει. Ίσως πριν καλά καλά το καταλάβω , φτάσω να κλαίω από συγκίνηση στη θέα ενός σκονισμένου psp ή να αναπολώ μνήμες 50+ ετών προσπαθώντας να δω αν μπορώ να παίξω το cod 4 στον εν έτει 2060 υπολογιστή μου. :P

Στα σχετικά με τη θρησκευτική πίστη και το όλο πνεύμα των ημερών, πρέπει να ξεκαθαρίσω κάτι προς άπαντες. Η νηστεία και η τήρηση στοιχειωδών εθίμων όπως το άναμμα ενός κεριού, αποτελούν -είτε το θέλουμε, είτε όχι- κληρονομιά μας , παράδοσή μας ως ομάδα ανθρώπων. Συνεπώς, ο χαρακτηρισμός "θρησκευόμενος" εξακολουθεί να μη μου ταιριάζει, μια και ό,τι "θρησκευτικά ορθό" τελώ, είναι αφοσίωσή μου στην παράδοση , αποκλειστικά και μόνο.

Επίσης, πιστεύω στο βαθύτερο νόημα της ανάστασης του Ιησού. Είναι ολοφάνερο πως ο κύκλος της ζωής του και οι διδαχές πολλών θρησκειών, σχετίζονται με την αρχέγονη περιέργεια του ανθρώπου για το τι είναι ο Ήλιος. Ένα φιλάνθρωπο ον που εγκαταλείπει τον άνθρωπο μισό 24ωρο ίσως; Κανείς δεν ξέρει. Σίγουρα πάντως, οι βαθύτερες ρίζες των περισσοτέρων θρησκειών είναι ίδιες. Και αφορούν τον Ήλιο. Οι μόνοι βέβαια που είχαν τ' @@ να λατρέψουν απευθείας τον Ήλιο , ήταν οι Αιγύπτιοι και ορισμένοι προ-Κολομβιανοί λαοί της Αμερικής. :p Οι υπόλοιποι ίδρυσαν ή εντελώς νέες θρησκείες με βάση τον ήλιο, ή απλά δημιούργησαν έναν θεό- παραπλήσιο του Ήλιου (λέγε με Απόλλωνα).

Τέλος, οφείλω να ομολογήσω πως συγκινήθηκα όταν είδα σήμερα ένα τέτοιο γιγαντιαίο πλήθος με τις λαμπάδες στο χέρι, συγκεντρωμένο όλο μαζί. Και το "άγιο" φως να μοιράζεται απλόχερα από άνθρωπο σε άνθρωπο , με ένα χαμόγελο και μια ευχή.

Η αγιοσύνη αυτού του φωτός αποτελείται από στοιχεία που αποτελούν τη βάση της ιδεατής κοινωνίας που έχω στο μυαλό μου, όσο γελοίο κι αν ακούγεται αυτό σε όσους με ξέρουν καλά...

Και του χρόνου με υγεία παίδες. :)

ps. Βρίσκομαι εδώ τέτοια ώρα λόγω ασυγκράτητης επίθεσης προς τη μαγειρίτσα , η οποία με τιμωρεί βάναυσα με ναυτία και πονοστόμαχο. Με την ανάρτηση έφτιαξα λιγάκι , λέω να πάω να την πέσω.

A.

An xanaxipnisw exaitias tis nixterinis su optasias θα σε πάρει κανας δγιάολος.

To kwrio

Πάρνηθα και αθήνα από αψηλά. Δημοσιευση απο κινητό!

Έμπνευση της στιγμής.

Υπήρξε μια συζήτηση σχετικά με σοβιετική ένωση, κομμουνισμό, ιδεολογία και τα λοιπά. Θυμήθηκα τους στίχους του εθνικού ύμνου της πάλαι πότε ΕΣΣΔ και σκέφτηκα μονομιάς πόσο ουτοπικά φάνηκαν όλα επιτηδευμένα εκείνη την εποχή , για λόγους προπαγάνδας. Αν κοιτάξω τον αντίστοιχο αμερικάνικο, είμαι σίγουρος ότι θα βρω κι άλλες τέτοιες αντιφάσεις.

Ας δούμε χειροπιαστά πώς οι άνθρωποι -ανεξαρτήτως ιδεολογίας- μπορούν να αποκαλούνται και ζωντόβολα , όπως και το πώς ξεκίνησε η Επανάσταση και πώς κατέληξε. Θα δούμε, τέλος, πώς ακόμα και "στανταράκια" του ύμνου (όπως η παντοτινή ένωση) καταρρίφθηκαν εν μία νυκτί...

Στίχο στίχο, πάμε:

An unbreakable union of free republics, (Αδιάσπαστη ένωση ελευθέρων δημοκρατιών) Πλέον είναι μια διασπασμένη πρώην ένωση αυταρχικών "λαϊκών" "δημοκρατιών".

Great Rus' has united forever! (Η μεγάλη Ρως - για όσους θυμούνται ιστορία Β' γυμνασίου - ενωμένη για πάντα) Ίδια κατάσταση με αποπάνω

Long live the created-by-the-will-of-the-peoples, (Μεγάλη να 'ναι η διάρκειά της δημιουργημένης από το λαό) Μακρά διάρκεια , όχι. Δημιουργημένη από το λαό ναι. Κυβερνημένη από το λαό, όχι.

The united, the mighty Soviet Union. (Η ενωμένη , η ισχυρή Σοβιετική ένωση) Είδαμε πόσο ενωμένη - πόσο ισχυρή παρέμεινε.

Glory to the Fatherland, united and free! (Δόξα στην πατρίδα , ενωμένη κι ελεύθερη!) Κι άλλο στοιχείο αυτοαναίρεσης,

η ελευθερία δεν έχει να κάνει μόνο με το πόσο γερμανοί-ούγγροι-ρουμάνοι-φινλανδοί στρατιώτες πατούν το έδαφός σου , έχει να κάνει και με το πόσο είναι ελεύθερος ο λαός σου.

The stronghold of the friendship of the peoples! (Το οχυρό της φιλίας των ανθρώπων) Η φιλία των ανθρώπων το 91' πήρε πούλο, όταν η γονατισμένη οικονομία από τους εξοπλισμούς και η κοινωνική - στρατιωτική δυσαρέσκεια έφεραν την ένωση σε καθεστώς διάλυσης.

The Party of Lenin, power of the people, (Το κόμμα του Λένιν, η Ισχύς του λαού) Καλά ξεκίνησε η κατάσταση , τελικά εξελίχθηκε σε κόμμα σφαγής και απολυταρχισμού πάνω στο λαό που το δημιούργησε και το ανέδειξε...

It leads us to the triumph of Communism. (Μας οδηγεί στο θρίαμβο του Κομμουνισμού) Θριάμβευσε μόνο στις ψυχές των ανθρώπων παίρνοντας τη μορφή ελπίδας. Από τότε που ο "πατερούλης" ξεπούλησε την κομιντέρν και μετατράπηκε σε δικτατορίσκο, ο "θρίαμβος" βασίστηκε στο ατσάλι που έσωσε τη χώρα από τον άξονα - και απέτυχε παταγωδώς.

Through tempests the sun of freedom shone to us, (Μέσα από αναταραχές ο ήλιος της ελευθερίας μας αποκαλύφθηκε) Ναι , αποκαλύφθηκε και το 1937 κρύφτηκε ξαφνικά και δεν εμφανίστηκε ποτέ ξανά.

And the great Lenin lighted us the way. (Και ο μέγας Λένιν μας φώτισε το δρόμο) Αυτό είναι αλήθεια. Κατά πόσο όμως είχε αντίκτυπο αυτό στη μετέπειτα πορεία; Ελάχιστα... Δυστυχώς.

He raised peoples to the righteous cause, (Παρακίνησε τους λαούς στο δίκαιο αγώνα) Σωστόν.

Inspired us to labour and to acts of heroism.(Μας ενέπνευσε να εργαστούμε και σε πράξεις ηρωισμού) Αυτή η στροφή που αναφέρεται στο Λένιν είναι η μόνη που μέσω ιστορικών στοιχείων δε διαψεύδεται, τελικά.

In the victory of the immortal ideas of Communism (Στη νίκη των αθάνατων ιδεών του Κομμουνισμού) Αθάνατες ιδέες, άξιοι να πεθάνουν ως επί το πλείστον οι εφαρμοστές τους.

We see the future of our country, (Βλεπουμε το μέλλον της χώρας) Αν συνδυαστεί με τον προηγούμενο στίχο , δεν κράτησε και τόσο πολύ αυτό το "ιδανικό" μέλλον.

And to the Red banner of our glorious Fatherland (Και στην κόκκινη σημαία της δοξασμένης μας πατρίδας) Ωραίο σύμβολο όντως. Κρίμα που αυτός ο υπέροχος συμβολισμός δεν τέθηκε ως παράδειγμα στους ηγέτες...

We shall always be selflessly true. (Ας είμαστε για πάντα μη εγωιστικά αληθινοί) Χμ. Εγωιστική πολιτική ακολουθούσανε. Αληθινοί προς το λαό δεν ήτανε. Το για πάντα έσπασε σε χιλιάδες κομμάτια. Does not make sense.

Να πως τα είδωλα της ιστορίας και οι καλές της προοπτικές εξαφανίζονται εν ριπή οφθαλμού όταν αδίστακτοι , ανόητοι και κλειστόμυαλοι άνθρωποι αναλαμβάνουν να τις διαχειριστούν...

Kin

I iperoxi molivo8iki anevasmeni fwto apo kin.

Συνέχεια.

Αν κάνεις σκρολ λίγο κάτω θα δεις το λόγο για τον οποίο γράφεται η ανάρτηση. Βαριέμαι να σου εξηγώ ξανά.

Replay.

Παρίσι: Μια πολή με πρόσωπο. Αρχιτεκτονική πανταχού παρούσα και επιβλητική , άριστη ρυμοτομία , γραφικοί δρόμοι , γέφυρες και ο Σηκουάνας να προσδίδει μια όμορφη αίσθηση στο τοπίο. Από το περιβάλλον δε μου πολυάρεσε η μούντα. Ένα απέραντο γκρι πράγμα, Παναγία μου. Επισκεφθήκαμε ό,τι πιο βασικό θα μπορούσαμε να επισκεφθούμε. Παναγία των παρισίων , αψίδα του θριάμβου, ηλύσια πεδία, βερσαλλίες , λούβρο, πύργος του άηφελ, μονμάρτη. Ήταν όλα τους όμορφα κι επιβλητικά , εμένα προσωπικά τη μεγαλύτερη εντύπωση μου την έκανε το λούβρο και η παναγία των παρισίων. Το λούβρο γιατί είναι ένα τερατούργημα που περιέχει μερικά από τα καλύτερα έργα τέχνης που έχει δη,ιουργήσει η ανθρωπότητα στο παρελθόν , η παναγία των παρισίων λόγω της εξαίρετης εξωτερικής διακόσμησής της και του χαρακτήρα του σημείου στο οποίο βρίσκεται. Καθώς δεν είχα ξαναμπεί σε τέτοιου είδους ναό ένοιωσα περίεργα και όμορφα ταυτόχρονα.
Ως πόλη γενικότερα θα θυμάμαι το παρίσι ως καθαρό, εντυπωσιακό, όμορφο, προϊόν ευρείας κατανάλωσης.


Σούμα: Υπέροχη εκδρομή , θα μπορούσε να είναι ωραιότερη αν είχε καλύτερο κλίμα εκεί πάνω και δεν πάθαινα ψύξη από τη δεύτερη μέρα. Το πρόγραμμα μπορούσε επίσης να είναι ελαφρώς καλύτερα διαρθρωμένο , μπορώ έτσι πρόχειρα να μετρήσω τουλάχιστον 5-6 ώρες χαμένες. Άλλαξε την άποψή μου για την "καθαγιασμένη" και "εξευγενισμένη" δύση και με βοήθησε να καταλάβω πως κάθε τόπος έχει τις χάρες του. Διδάχτηκα επίσης ένα διαφορετικό τρόπο να διαρθρώνει κανείς τη μέρα , αλλά και τη ζωή του, παρατηρώντας τους Γάλλους όσο προλάβαινα σε μια βδομάδα. Έχω , τέλος, να παρατηρήσω ότι η διαφορά μεταξύ γάλλων κεντρικής γαλλίας και παρισιού είναι τουλάχιστον αισθητή.

Σπέρα.

Various Variety

Φτιάχνω αυτή την ανάρτηση για να σου εκφράσω τα βαθύτερα , εντονότερα και πιο ανείπωτα συναισθήματα που μπορώ. Θέλω να σε κάνω να αισθανθείς τη θέρμη της ψυχής μου , να διαβάσεις ό,τι πιο κρυφό σου κρατάω και δε μπορώ να σου πω κατ' ιδίαν. Με την έκφραση αυτών των συναισθημάτων θα έχεις πλέον παντοτινά στην κατοχή σου ένα κομμάτι μου, καλά φυλαμμένο ως τώρα, έτοιμο προς παράδοση , προκειμένου να νοιώσεις αυτό το μείγμα ....



































ΜΠΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧ.





Έτυχε , λοιπόν, φίλε αναγνώστη, να βρεθώ σε ένα εκπαιδευτικό ταξίδι στην ξακουστή και βαρβάτη Γαλλία (φραγκιά που 'λεγε κι ο παππούς μου). Στη διάρκεια αυτού του ταξιδιού συνέβησαν αρκετά πράματα που άλλαξαν δια παντός τη φιλοσοφία και την αντίληψή μου για κάτι που είχα μυθοποιήσει· την εξευγενισμένη Δύση! Μια και το μυαλό μου λειτουργεί με κατηγοριοποίηση και μεθοδικότητα , λυπάμαι , αλλά δε θα αποφύγετε τις λίστες ούτε εδώ!

Γαλλικό αεροδρόμιο:
Πεντακάθαρο, άρτια οργανωμένο, γρήγορο, γιγάντιο και μονόγλωσσο. Εντυπωσιάστηκα.

Γαλλικοί δρόμοι:
Χάρμα. Έντονο χρώμα, καθαροί, ευθείς, πλατείς, ομαλοί, άριστα οργανωμένοι και εξοπλισμένοι.

Γαλλικη ενδοχώρα:
Μούντα , μονότονο τοπίο γεμάτο νερά , απέραντες πεδιάδες, δάση φυλλοβόλων δέντρων και άφθονο γρασίδι. Αν δεν μου έκανε φοβερή εντύπωση η ολοκληρωτική διαφορά με το αντίστοιχο της Ελλάδας , θα έπληττα φριχτά.

Bourges:
Πόλη 80.000 κατοίκων , όχι κάτι το ιδιαίτερο, όχι κάτι άσχημο. Όμορφη αρχιτεκτονική, κρύος κόσμος, κρύα ατμόσφαιρα , υπέροχος καθεδρικός ναός , ρυμοτομημένη και πράσινη, με φοβερό πάρκο και ιστορικό κέντρο. Θα θυμάμαι τα 369 σκαλιά για πολύ καιρό.

Lycee Jacques Coeur:
Το σχολείο που επισκεφθήκαμε στη Μπουρζ. Στεγασμένο σε ένα απίστευτο μεσαιωνικό κτήριο, με ένα απίστευτο προαύλιο γεμάτο πράσινο, γήπεδα και επίπεδο αδειανό χώρο. Ένοιωσα μειονεκτικά. Άψογες αίθουσες χημείας, βιολογίας, πληροφορικής και μικροβιολογίας (!). Καθηγητές κρύοι, αλλά γλυκείς , στυλάτοι και φιλόξενοι. Οι μαθητές... Χμ. Κάποιοι ενδιαφέροντες , κάποιοι για ξύλο, κάποιοι απλά αδιάφοροι. Δεν είχαμε την επικοινωνία που θα έπρεπε να έχουμε , ούτε στο ελάχιστο. Γι' αυτό ευθύνεται και η ελλειπής υλοποίηση του προγράμματος e-twinning και η άγνοια αγγλικών που χαρακτήριζε τους περισσότερους από τους μαθητές εκεί.

Ξενοδοχείο #1 :
Καλύτερο από το μέσο ελληνικό που έχω επισκεφθεί, εντελώς παρακμιακή εξωτερική όψη. 2 τουαλέτες, η μία με λεκάνη και η άλλη με ντουζιέρα και νιπτήρα. Χμφ?

Προάστια παρισιού: Γκρίζα , άσχημα σαν το κέντρο της αθήνας. Ανυπαρξία μπαλκονιών, πολύ γκρι, επαναλαμβάνω.

Παρίσι:
Βλέπε επόμενη ανάρτηση.

Ξενοδοχείο #2.
Καλύτερο από το πρώτο όσον αφορά εμφάνιση , ευρυχωρία και στυλ , κατά τ' άλλα, σχεδόν πανομοιότυπο.

Γάλλοι:
Συμπαθείς κι ευγενείς ως επί το πλείστον , πιο κρύοι από όσο τους περίμενα, συμπαθώ πάρα πολύ την υπόληψη στην οποία έχουν την επανάσταση του 1789, αντιπαθώ τις τιμές τους και μερος της νοοτροπίας τους.

Γλώσσα:
Μια αηδία σκέτη , μιλάνε σα μαλακομπουκωμένα και συγχέουν μεταξύ τους τις λέξεις. Παρά την φριχτή ομοιότητά τους με το συνδυασμό αγγλικών-γερμανικών-αρχαίων ελληνικών-λατινικών, είναι η μόνη γλώσσα εξ αυτών και μερικών άλλων που δε μπορώ να καταλάβω Απολύτως Τίποτε. Εκνευρίζομαι απίστευτα να λένε ενα μακρυναρι όπως το chatellerault Σατελερώ.

Συνέχεια στην επόμενη ανάρτηση.
Παρίσι , γενικότερες εντυπώσεις , σούμα.


Ογεβουαγ!

MOYZIKA.

Καλησπέρα ξανά. (?)

Έχοντας γράψει 2 εκθέσεις στ' Αγγλικά και έχοντας ελαφροπήξει γενικότερα από την ανία των απογευμάτων , είπα να κάνω μια αναδρομή στον εαυτό μου και να θυμηθώ από μικρός έως τώρα τι παίζει με μενανε και τη μουσική.

Είναι σαφές νομίζω πως η ανάρτηση γίνεται κυρίως για λόγους ιδίας κατανάλωσης, οπότε παρακαλώ το αναγνωστικό κοινό να μην περιμένει πομπώδη λογάκια , είναι περισσότερο μια ήρεμη ιστορικη-μουσική αναδρομή αυτή η ανάρτηση.

Προειδοποιούνται επίσης άπαντες πως η άναρτηση θα περιέχει τόνους πραγματικά ΣΚΑΤΑ μουσικής , καλύτερα προσέξτε πού κάνετε κλικ , δηλαδής.


Πάμε;


Ναι σιγά που περιμένω και την άποψή σου παπάρα.

Πάμε.



Λοιπόν, οφείλω να ομολογήσω πως μέχρι περίπου την πρώτη γυμνασίου τα μόνα μουσικά ακούσματα που είχα ήταν αποκλειστικά και μόνο ό,τι άκουγα σπίτι μου.
Μιλάω για παραδοσιακά κρητικά, ελάχιστα ρεμπέτικα , πολύ -πραγματικά- " έντεχνο " (μάλαμα, ιωαννίδη -όταν ήταν στα καλά του- , παπάζογλου, Θανάση Παπακωνσταντίνου, Σαββόπολο, Θεοδωράκη και πολύ - πολύ Χατζηδάκι).
Η ξένη μουσική εστιαζόταν σε ελαφρύ alternative-progressive rock (Dead Can Dance , Pink Floyd , Rolling Stones)

Θα θυμάμαι πάντοτε , για παράδειγμα , το "Χαμόγελο της Τζοκόντας" , ακόμα όταν το ακούω με θυμάμαι μικρό να πηγαινοέρχομαι σπίτι και να παίζω με τα πλεημομπίλ μου και τα λέγκο μου.

Πολλά από αυτά τα τραγούδια εκείνης της εποχής έχουν μείνει ανεξίτηλα, αλλά το πιο έντονο, το πιο πληθωρικό, το πιο συγκινητικό ακόμα και σήμερα για μένα είναι ένα.
Saltarello
Όποτε η καθάρια και μερακλήδικη μελωδία του ηχεί στ' αυτιά μου , θυμάμαι τους γονείς μου, χωρίς να έχουν καν τριανταρήσει, να με νταντεύουν στους αμπελόκηπους, τον παππού και τη γιαγιά νέους και υγιείς , γεμάτους όρεξη και ζωντάνια. Θυμάμαι το κλάμα μου όποτε δεν κατάφερνα να κατέβω μόνος τις σκάλες, όποτε δε με άφηναν να φάω μόνος και όποτε είχαμε σούπα οποιουδήποτε είδους για φαγητό.


Πρώτη γυμνασίου, έχω λίγα να θυμάμαι από εκεί. Παίζει να μην άκουγα και τίποτα, τώρα που το σκέφτομαι. Ήμουν ένα απίστευτο και ασυμμάζευτο μάτσο χάλια εκείνη την εποχή. Μπλεχ.

Δευτέρα γυμνασίου, μαζί με την απότομη είσοδό μου στην ήβη και με τις εφηβικές μου εκρήξεις στο ζενίθ, είχα συμπαθήσει πάρα πολύ τη μουσική των metallica (!!!) . Βέβαια , πλέον , μου φαίνονται σαχλαμάρες αυτά που λέγανε, ίσως επειδή τα έχω χιλιοακούσει. Εξακολουθώ , βέβαια, να θυμάμαι τα υπέροχα Nothing Else Matters, Unforgiven 1 , Wherever I may Roam.

Στα τέλη εκείνης της τάξης, άρχισα να ψάχνομαι ελαφρώς, έμαθα τους iron maiden και τους blind guardian. Αξέχαστα θα μου μείνουν τα The Trooper, Run to the Hills και το ακόμα τιτανομέγιστο Bard's Song.

Στην τρίτη γυμνασίου είχα το μεγάλο , που λέμε, ΜΠΑΜ. Άρχισα να είμαι γενικά ανοιχτός σε ιδέες, το μυαλό μου σταμάτησε να είναι κλειστό και προσκολλημένο στα παλιά. Απέκτησα κάποια φοβερά ακούσματα , ποια να πρωτοθυμηθώ; Chieftains , με τα απεριόριστα ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΑ και ανεπανάληπτα τραγούδια τους; (Dunmore Lassies, Foggy Dew, Boil The Breakfast Early , Oh! The breeches full of stiches! , O' Sullivan's March). Πολλά από αυτά μου θυμίζουν τις καλύτερες χριστουγεννιάτικες διακοπές που είχα ποτέ. Νοσταλγία όταν τα θυμάμαι, πικρία που οι στιγμές εκείνες θα χρειαστεί να επαναδημιουργηθούν στο μέλλον...

Περί το τέλος της τρίτης γυμνασίου, όταν άρχισα να σοβαρεύω ελαφρώς , εκτίμησα απίστευτα το στίχο και τις ξεχωριστές μουσικές επιλογές του Θανάση Παπακωνσταντίνου. Πεχλιβάνης, Αποσπερίτης, Αγία Νοσταλγία, Στην Ανδρομέδα και στη Γη, Αγρύπνια , είναι μερικά από τα τραγούδια του που έχω πρόχειρα. Πάντα , μα πάντα όποτε τα ακούω, με αφήνουν ευχαριστημένο.


Στις Χαραυγές Ξεχνιέμαι, το κορυφαίο. Στίχος, για λίγους. Θα το πω κι ας ακουστώ ελιτιστής.


Φτάνουμε λοιπόν , κουτσά κουτσά , στο φέτος, πρώτη λυκείου δηλαδής. Ε , τι να πω. Δεν έχει περάσει ακόμα , αλλά με εξαίρεση κανα 15ημερο δεν έχω να θυμάμαι τίποτε άσχημο, γι' αυτό και όλες οι μυριάδες μουσικές που έχω ψάξει μου αρέσουνε χωρίς να θυμίζουν κάτι δυσάρεστο.
Το να απαριθμήσω το σύνολο των ΜΟΥΖΙΚΩΝ που έχω γουσταρίσει πολύ , το θεωρώ μάταιο. Φέτος , η μουσική ξαφνικά έγινε από ανύπαρκτο τμήμα του βίου , εργαλείο, όργανο ζωής , ανεξάντλητη πηγή κουράγιου , χαράς, απόλαυσης.
Αναφέρω ελάχιστους: Dropkick Murphys , Dubliners, Korpiklaani, Ensiferum , Pink Floyd, Rory Gallagher, Rolling Stones, Scorpions, Guns 'n Roses , Doors.

Και έρχομαι στο σήμερα, στις 13/1/11.
Έχω από μικρός προτίμηση στη folk μουσική και τις παραλλαγές της, προφανώς λόγω των ερεθισμάτων που έλαβα μικρός. Ευτυχώς, δε γίνεται να αλλάξω αυτή την προτίμηση, γιατί δεν υπάρχει τίποτα πιο ηδονικό από ένα καλό folk metal κομμάτι σε μια φάση που βαριέσαι - είσαι κουρασμένος. Αυτό δε σημαίνει πως όταν έχεις διάθεση να σκεφτείς δε θα βάλεις έναν Αποσπερίτη να καλμάρεις. ;)
Επίσης, έχω εκτιμήσει πολύ την τουβανική και τη μογγόλικη folk, έχουν έναν απίστευτο τρόπο να αντιλαμβάνονται τη μουσική, συνιστώ να ψάξετε στο utube για Huun Huur Tu.

Τα είδη μουσικής που έχω αφήσει ανέγγιχτα είναι λίγα (και καλά).
Λαϊκά (όχι ρεμπέτικα, το τονίζω αυτό, Λαϊκά) , Σκυλάδικα , Παραδοσιακά Ηπειρωτικής Ελλάδας , χιπ-χοπ (λαμπερή εξαίρεση : active member) , κάτι αμερικλανίστικα που δεν έχω καταλάβει ακόμα πώς λέγονται, αυτά τελοσπάντων τα πιθηκίσια που βάζουνε σε πάρτυ κτλ.

Περνώντας από τις folk μουσικές διαφόρων λαών έχω καταλήξει ότι τίποτα δε συγκρίνεται με τη Ρώσικη και την Αραβική, ακούστε Kalinka, Casatschok. Ρίξτε μια ματιά και στην Oum Kalthoum όσον αφορά τα αραβικά.

Από την Ευρώπη, καμιά Tarantella Napolitana μονάχα, όπως και ο τιτάνας Bregovic , με τις συνθέσεις του στον "καιρό των τσιγγάνων" να μην έχουν προηγούμενο.


Κλασική μουσική, λίγα και καλά. Ξεχωρίζω μπετόβεν, μπραμς, σιμπέλιους και τσαϊκόφσκι.







Φτάσαμε το λοιπόν στο τέλος της αναρτήσεως. Εύχομαι να έγινε αρεστό το περιεχόμενο , και κατανοητό ό,τι είπα.
Τελευταία συμβουλή: Ποτέ , ποτέ , ποτέ μην αλλοτριωθείτε από τα γούστα άλλου / άλλων. Οι επιλογές σας στις Τέχνες (το τονίζω αυτό, Τέχνες) είναι αυτό που σας καθορίζει ως πολιτισμική οντότητα και δεν έχει κανείς κανένα απολύτως δικαίωμα κριτικής εις βάρος σας.


Enjoy everythin' , lads !