MOYZIKA.

Καλησπέρα ξανά. (?)

Έχοντας γράψει 2 εκθέσεις στ' Αγγλικά και έχοντας ελαφροπήξει γενικότερα από την ανία των απογευμάτων , είπα να κάνω μια αναδρομή στον εαυτό μου και να θυμηθώ από μικρός έως τώρα τι παίζει με μενανε και τη μουσική.

Είναι σαφές νομίζω πως η ανάρτηση γίνεται κυρίως για λόγους ιδίας κατανάλωσης, οπότε παρακαλώ το αναγνωστικό κοινό να μην περιμένει πομπώδη λογάκια , είναι περισσότερο μια ήρεμη ιστορικη-μουσική αναδρομή αυτή η ανάρτηση.

Προειδοποιούνται επίσης άπαντες πως η άναρτηση θα περιέχει τόνους πραγματικά ΣΚΑΤΑ μουσικής , καλύτερα προσέξτε πού κάνετε κλικ , δηλαδής.


Πάμε;


Ναι σιγά που περιμένω και την άποψή σου παπάρα.

Πάμε.



Λοιπόν, οφείλω να ομολογήσω πως μέχρι περίπου την πρώτη γυμνασίου τα μόνα μουσικά ακούσματα που είχα ήταν αποκλειστικά και μόνο ό,τι άκουγα σπίτι μου.
Μιλάω για παραδοσιακά κρητικά, ελάχιστα ρεμπέτικα , πολύ -πραγματικά- " έντεχνο " (μάλαμα, ιωαννίδη -όταν ήταν στα καλά του- , παπάζογλου, Θανάση Παπακωνσταντίνου, Σαββόπολο, Θεοδωράκη και πολύ - πολύ Χατζηδάκι).
Η ξένη μουσική εστιαζόταν σε ελαφρύ alternative-progressive rock (Dead Can Dance , Pink Floyd , Rolling Stones)

Θα θυμάμαι πάντοτε , για παράδειγμα , το "Χαμόγελο της Τζοκόντας" , ακόμα όταν το ακούω με θυμάμαι μικρό να πηγαινοέρχομαι σπίτι και να παίζω με τα πλεημομπίλ μου και τα λέγκο μου.

Πολλά από αυτά τα τραγούδια εκείνης της εποχής έχουν μείνει ανεξίτηλα, αλλά το πιο έντονο, το πιο πληθωρικό, το πιο συγκινητικό ακόμα και σήμερα για μένα είναι ένα.
Saltarello
Όποτε η καθάρια και μερακλήδικη μελωδία του ηχεί στ' αυτιά μου , θυμάμαι τους γονείς μου, χωρίς να έχουν καν τριανταρήσει, να με νταντεύουν στους αμπελόκηπους, τον παππού και τη γιαγιά νέους και υγιείς , γεμάτους όρεξη και ζωντάνια. Θυμάμαι το κλάμα μου όποτε δεν κατάφερνα να κατέβω μόνος τις σκάλες, όποτε δε με άφηναν να φάω μόνος και όποτε είχαμε σούπα οποιουδήποτε είδους για φαγητό.


Πρώτη γυμνασίου, έχω λίγα να θυμάμαι από εκεί. Παίζει να μην άκουγα και τίποτα, τώρα που το σκέφτομαι. Ήμουν ένα απίστευτο και ασυμμάζευτο μάτσο χάλια εκείνη την εποχή. Μπλεχ.

Δευτέρα γυμνασίου, μαζί με την απότομη είσοδό μου στην ήβη και με τις εφηβικές μου εκρήξεις στο ζενίθ, είχα συμπαθήσει πάρα πολύ τη μουσική των metallica (!!!) . Βέβαια , πλέον , μου φαίνονται σαχλαμάρες αυτά που λέγανε, ίσως επειδή τα έχω χιλιοακούσει. Εξακολουθώ , βέβαια, να θυμάμαι τα υπέροχα Nothing Else Matters, Unforgiven 1 , Wherever I may Roam.

Στα τέλη εκείνης της τάξης, άρχισα να ψάχνομαι ελαφρώς, έμαθα τους iron maiden και τους blind guardian. Αξέχαστα θα μου μείνουν τα The Trooper, Run to the Hills και το ακόμα τιτανομέγιστο Bard's Song.

Στην τρίτη γυμνασίου είχα το μεγάλο , που λέμε, ΜΠΑΜ. Άρχισα να είμαι γενικά ανοιχτός σε ιδέες, το μυαλό μου σταμάτησε να είναι κλειστό και προσκολλημένο στα παλιά. Απέκτησα κάποια φοβερά ακούσματα , ποια να πρωτοθυμηθώ; Chieftains , με τα απεριόριστα ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΑ και ανεπανάληπτα τραγούδια τους; (Dunmore Lassies, Foggy Dew, Boil The Breakfast Early , Oh! The breeches full of stiches! , O' Sullivan's March). Πολλά από αυτά μου θυμίζουν τις καλύτερες χριστουγεννιάτικες διακοπές που είχα ποτέ. Νοσταλγία όταν τα θυμάμαι, πικρία που οι στιγμές εκείνες θα χρειαστεί να επαναδημιουργηθούν στο μέλλον...

Περί το τέλος της τρίτης γυμνασίου, όταν άρχισα να σοβαρεύω ελαφρώς , εκτίμησα απίστευτα το στίχο και τις ξεχωριστές μουσικές επιλογές του Θανάση Παπακωνσταντίνου. Πεχλιβάνης, Αποσπερίτης, Αγία Νοσταλγία, Στην Ανδρομέδα και στη Γη, Αγρύπνια , είναι μερικά από τα τραγούδια του που έχω πρόχειρα. Πάντα , μα πάντα όποτε τα ακούω, με αφήνουν ευχαριστημένο.


Στις Χαραυγές Ξεχνιέμαι, το κορυφαίο. Στίχος, για λίγους. Θα το πω κι ας ακουστώ ελιτιστής.


Φτάνουμε λοιπόν , κουτσά κουτσά , στο φέτος, πρώτη λυκείου δηλαδής. Ε , τι να πω. Δεν έχει περάσει ακόμα , αλλά με εξαίρεση κανα 15ημερο δεν έχω να θυμάμαι τίποτε άσχημο, γι' αυτό και όλες οι μυριάδες μουσικές που έχω ψάξει μου αρέσουνε χωρίς να θυμίζουν κάτι δυσάρεστο.
Το να απαριθμήσω το σύνολο των ΜΟΥΖΙΚΩΝ που έχω γουσταρίσει πολύ , το θεωρώ μάταιο. Φέτος , η μουσική ξαφνικά έγινε από ανύπαρκτο τμήμα του βίου , εργαλείο, όργανο ζωής , ανεξάντλητη πηγή κουράγιου , χαράς, απόλαυσης.
Αναφέρω ελάχιστους: Dropkick Murphys , Dubliners, Korpiklaani, Ensiferum , Pink Floyd, Rory Gallagher, Rolling Stones, Scorpions, Guns 'n Roses , Doors.

Και έρχομαι στο σήμερα, στις 13/1/11.
Έχω από μικρός προτίμηση στη folk μουσική και τις παραλλαγές της, προφανώς λόγω των ερεθισμάτων που έλαβα μικρός. Ευτυχώς, δε γίνεται να αλλάξω αυτή την προτίμηση, γιατί δεν υπάρχει τίποτα πιο ηδονικό από ένα καλό folk metal κομμάτι σε μια φάση που βαριέσαι - είσαι κουρασμένος. Αυτό δε σημαίνει πως όταν έχεις διάθεση να σκεφτείς δε θα βάλεις έναν Αποσπερίτη να καλμάρεις. ;)
Επίσης, έχω εκτιμήσει πολύ την τουβανική και τη μογγόλικη folk, έχουν έναν απίστευτο τρόπο να αντιλαμβάνονται τη μουσική, συνιστώ να ψάξετε στο utube για Huun Huur Tu.

Τα είδη μουσικής που έχω αφήσει ανέγγιχτα είναι λίγα (και καλά).
Λαϊκά (όχι ρεμπέτικα, το τονίζω αυτό, Λαϊκά) , Σκυλάδικα , Παραδοσιακά Ηπειρωτικής Ελλάδας , χιπ-χοπ (λαμπερή εξαίρεση : active member) , κάτι αμερικλανίστικα που δεν έχω καταλάβει ακόμα πώς λέγονται, αυτά τελοσπάντων τα πιθηκίσια που βάζουνε σε πάρτυ κτλ.

Περνώντας από τις folk μουσικές διαφόρων λαών έχω καταλήξει ότι τίποτα δε συγκρίνεται με τη Ρώσικη και την Αραβική, ακούστε Kalinka, Casatschok. Ρίξτε μια ματιά και στην Oum Kalthoum όσον αφορά τα αραβικά.

Από την Ευρώπη, καμιά Tarantella Napolitana μονάχα, όπως και ο τιτάνας Bregovic , με τις συνθέσεις του στον "καιρό των τσιγγάνων" να μην έχουν προηγούμενο.


Κλασική μουσική, λίγα και καλά. Ξεχωρίζω μπετόβεν, μπραμς, σιμπέλιους και τσαϊκόφσκι.







Φτάσαμε το λοιπόν στο τέλος της αναρτήσεως. Εύχομαι να έγινε αρεστό το περιεχόμενο , και κατανοητό ό,τι είπα.
Τελευταία συμβουλή: Ποτέ , ποτέ , ποτέ μην αλλοτριωθείτε από τα γούστα άλλου / άλλων. Οι επιλογές σας στις Τέχνες (το τονίζω αυτό, Τέχνες) είναι αυτό που σας καθορίζει ως πολιτισμική οντότητα και δεν έχει κανείς κανένα απολύτως δικαίωμα κριτικής εις βάρος σας.


Enjoy everythin' , lads !