Αληθώς ο Κύριος...
Πότε φτάσαμε ως εδώ; Ούτε που κατάλαβα. Μέσα σε μια ταχύτατα διαδραματιζόμενη χρονιά και αντιμέτωπος με τον αδυσώπητο χρόνο, βρέθηκα να βλέπω μέρες επι μερών , βδομάδες επί βδομάδων και εν τέλει μήνες επί μηνών να περνούν χωρίς να παίρνω χαμπάρι.
Η μεγάλη εβδομάδα πέρασε , χωρίς καν να το καταλάβω. Αρκετά αγγλικά, οι υποχρεώσεις που τα αφορούν με οδήγησαν στο να περάσω 2-3 μέρες προσμονώντας απλά το τέλος τους, έτσι , για να νοιώσω ελαφρύτερος.
Προβληματίζομαι λοιπόν, από την έκτη δημοτικού παρατηρώ το φαινόμενο αυτό , όμως μόλις φέτος έγινε τόσο έντονο και συνάμα αισθητό. Μια ανησυχία με περιβάλλει. Μήπως έτσι θα κυλήσει όλη μου η ζωή; Μήπως το προσδόκιμο ζωής που ως μικρό παιδί σκεφτόμουν "πολύ, πάρα πολύ μακρινό" είναι τελικά πολύ- πολύ πιο γρήγορα επερχόμενο; Δεν ξέρω, μπαίνω σε σκέψεις , ειδικά όταν ακούω μεγάλους να λένε "πόσο μικρή είναι η ζωή" και κυρίως το απόλυτα τρομακτικό "πώς πέρασαν τα χρόνια;".
Και ναι , κάνω κι εγώ αυτή τη σκέψη ή τις σκέψεις αυτές. Κάνω και ορισμένους γελοίους παραλληλισμούς που αφορούν την ηλικία μου βέβαια , όπως το ότι την εποχή που γεννήθηκα προλάβαινα άνετα να συνομιλήσω με κάποιον γεννημένο πριν το 1899 , ενώ τώρα μετα βίας βρίσκω κάποιον πριν το 1920. Ή η άλλη κορυφαία σαχλαμάρα που μου ήρθε μόλις έμαθα πως πέθανε ο απίστευτος και αναντικατάστατος Νίκος Παπάζογλου. Όταν γεννιόμουν αυτός ο άνθρωπος δεν ήταν ΚΑΝ μεσήλικας. Και τώρα.... πέθανε! Η πιο τραγελαφική μου σκέψη , που οφείλω και να μοιραστώ , είναι το τέλος της καριέρας του Αντώνη Νικοπολίδη. Μια ζωή τον θυμάμαι να παίζει , έζησα όλη του την εμφανή καριέρα. Από 5χρονο έλεγα "αμα έχουμε Νικοπολίδη δε μπαίνει γκολ". Και τώρα; Δε θα τον ξαναδώ να παίζει επαγγελματικά όπως παλιά· ποτέ ξανά! Τέλος, σκέφτομαι τον παππού μου, που τώρα είναι 87 ετών και έχει 1002 προβλήματα. Διάολε, στα 78 του , γυρνάγαμε παρέα όλους τους αμπελόκηπους , πρώτα κουραζόμουν εγώ και έπειτα εκείνος. Πρόβλημα υγείας κανένα, αθλούνταν καθημερινά. Πλέον , βλέπω πως μέσα από την άρνησή του να αποδεχθεί την πλέον αδυναμία του, κάνει το πρωί 2-3 διατάσεις στα χέρια , ίσα ίσα να δείξει πως εξασκεί ακόμα αυτό που σπούδασε πριν 70 χρόνια , έστω και στον εαυτό του...
Ποιός ξέρει. Ίσως πριν καλά καλά το καταλάβω , φτάσω να κλαίω από συγκίνηση στη θέα ενός σκονισμένου psp ή να αναπολώ μνήμες 50+ ετών προσπαθώντας να δω αν μπορώ να παίξω το cod 4 στον εν έτει 2060 υπολογιστή μου. :P
Στα σχετικά με τη θρησκευτική πίστη και το όλο πνεύμα των ημερών, πρέπει να ξεκαθαρίσω κάτι προς άπαντες. Η νηστεία και η τήρηση στοιχειωδών εθίμων όπως το άναμμα ενός κεριού, αποτελούν -είτε το θέλουμε, είτε όχι- κληρονομιά μας , παράδοσή μας ως ομάδα ανθρώπων. Συνεπώς, ο χαρακτηρισμός "θρησκευόμενος" εξακολουθεί να μη μου ταιριάζει, μια και ό,τι "θρησκευτικά ορθό" τελώ, είναι αφοσίωσή μου στην παράδοση , αποκλειστικά και μόνο.
Επίσης, πιστεύω στο βαθύτερο νόημα της ανάστασης του Ιησού. Είναι ολοφάνερο πως ο κύκλος της ζωής του και οι διδαχές πολλών θρησκειών, σχετίζονται με την αρχέγονη περιέργεια του ανθρώπου για το τι είναι ο Ήλιος. Ένα φιλάνθρωπο ον που εγκαταλείπει τον άνθρωπο μισό 24ωρο ίσως; Κανείς δεν ξέρει. Σίγουρα πάντως, οι βαθύτερες ρίζες των περισσοτέρων θρησκειών είναι ίδιες. Και αφορούν τον Ήλιο. Οι μόνοι βέβαια που είχαν τ' @@ να λατρέψουν απευθείας τον Ήλιο , ήταν οι Αιγύπτιοι και ορισμένοι προ-Κολομβιανοί λαοί της Αμερικής. :p Οι υπόλοιποι ίδρυσαν ή εντελώς νέες θρησκείες με βάση τον ήλιο, ή απλά δημιούργησαν έναν θεό- παραπλήσιο του Ήλιου (λέγε με Απόλλωνα).
Τέλος, οφείλω να ομολογήσω πως συγκινήθηκα όταν είδα σήμερα ένα τέτοιο γιγαντιαίο πλήθος με τις λαμπάδες στο χέρι, συγκεντρωμένο όλο μαζί. Και το "άγιο" φως να μοιράζεται απλόχερα από άνθρωπο σε άνθρωπο , με ένα χαμόγελο και μια ευχή.
Η αγιοσύνη αυτού του φωτός αποτελείται από στοιχεία που αποτελούν τη βάση της ιδεατής κοινωνίας που έχω στο μυαλό μου, όσο γελοίο κι αν ακούγεται αυτό σε όσους με ξέρουν καλά...
Και του χρόνου με υγεία παίδες. :)
ps. Βρίσκομαι εδώ τέτοια ώρα λόγω ασυγκράτητης επίθεσης προς τη μαγειρίτσα , η οποία με τιμωρεί βάναυσα με ναυτία και πονοστόμαχο. Με την ανάρτηση έφτιαξα λιγάκι , λέω να πάω να την πέσω.
symfwnw apolytws me to pws pernaei h wra,o xronos klp... ekana ts idies skeyeis kai tis kanw poly syxna(anyshxitika syxna foboumai) kai 8ewrw pws oxi mono dn eisai o monos p skeftetai kat auton tn tropo alla pragmatika h ais8hsh t xronou xanetai mes sthn anhleh routina p zoume. gia paradeigma: katalave kaneis pws perase etsi mia oloklhrh sxolika xronia k ekei p aporousame pws 8a nai t lykei twra agxwnomaste gia ts panellhnies????
ΑπάντησηΔιαγραφήstn 8rhskeutiko tomea symfwnw apolytws sto oti h periodos t pasxa einai mia periodos perisylloghs k anazhthshs gia tn ka8ena eite pisteuei eite oxi k ta synafh gyrw ap authn (nhsteia,eklhsisamos klp) apoteloun kommati ths paradoshs mas pou - kaka ta yemmata - einai demenh m tn 8rhskeia opote diafwnw m tn steiro arnhtismo oswn pernoun thn periodo tn megalh vdomada ws kati synh8ismeno afou etsi exoume katalh3ei na xanoume tis epoxes k na zoume mia astamathth routina. mono o hlios, stn opio toso ektenws anafer8hkes, mas 8ymhzei ppo kai pou thn allagh twn epoxwn k twn synei8eiwn mas alla k autos fainetai na exei palavwsei.
telos, h anastash t ihsou xristou k o xristianismos opws k oles oi 8rhskeies dn einai para symvolismoi. symvolismoi t hliou, ths zwhs, ths perisylloghs k ths agwnias k t fovou p niw8ei o an8rwpos mes apo aples isorioules p dhmiourgh8hkan epeidh o idios o an8rwpos dn borei na katalavei eutews ta mynhmata ths fyshs tou alla xreiazetai kati allo gia na ta kriyei.
xronia polla loipoon m ygeia k xara k ei8e t an8rwpino genos na vroun t dromo tou k k na 3efygei ap t telma st opio exei periel8ei
p.s. giwrgo perastika. k allh fora afhne k kamia stagona mageiritsa, dn vlaptei.
R
Ισίδωρε, μετά το παραπάνω ποστ, σε συμπάθησα κι άλλο. :p
ΑπάντησηΔιαγραφήΘενκιου, σιγιας τομοροου. :)
Ωραίος. Συμφωνώ απόλυτα. Κι όντως ίσως μου κάνει εντύπωση η στάση σου απέναντι στους συμβολισμούς. Ίσως όμως και όχι. Σα να το ψιλοπερίμενα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠήγα στην Εκκλησία Κυριακή των Βαΐων, για να κοινωνήσω ρε παιδί μου. Δεν είναι κανένα θρησκευόμενο άτομο, δεν πηγαίνω συχνά στην εκκλησία, παρότι θεωρώ ότι η θρησκεία και οι συμβολισμοί της, ο απώτερός σκοπός της, είναι μακράν ιερά και τα σέβομαι και τα τιμώ από τα βάθη της ψυχής μου. Αλλά δεν έχω πολλές επαφές με την εκκλησία. Παρόλα ταύτα, πήγα. Και μετάνιωσα σφοδρά που πήγα. Ο παπάς να βγάζει ανακοινώσεις για τα προγράμματα και τις εκδρομές της εκκλησίας, την ώρα της λειτουργίας, να κάνει κήρυγμα ανοιχτού, πεντακάθαρου προσυλητισμού, η οργάνωση να είναι απαράδεκτη, τα βάγια ελάχιστα(αλλά όμορφα φτιαγμένα, με πεντακόσια φυλλαράκια το κάθε...σετάκι), να έχουν ύφος ενοχλημένο οι κυρίες που βοηθάνε στην εκκλησία εκεί, να φεύγει εκνευρισμένος ο παπάς, πλας τον αρχιμαδρίτη ο οποίος έσκασε μύτη και έκανε κήρυγμα. Και πέραν από όοοοολα αυτά, που, ναι, τα έκανα πέρα, και είπα, δεν πειράζει, ας είναι, γίνεται κάτι το οποίο πραγματικά με εκνεύρισε, με εξώθησε, αλλά παράλληλα με έβαλε σε σκέψεις. Ο κόσμος, που με έβλεπε έξω, κρατώντας δύο κλωναράκια βαγίων, περιμένοντας τον πατέρα μου να βγεί από την εκκλησία γιατί έψαχνε για αντίδωρο, με κοίταγε με ξινισμένα μούτρα ή μίσος, άλλοι μουρμουρίζοντας στο δεύτερο πρόσωπο δίπλα στο αυτί μου, λέγοντας ότι εγώ έχω ΔΥΟ και εκείνοι ΚΑΝΕΝΑ, ή φωνάζοντας επιδεικτικά ότι αυτοί θέλουν μονάχα ΕΝΑ φυλλαράκι, σε αντίθεση με άλλους που έχουν ΔΥΟ κλωναράκια. Με αποτέλεσμα να εκνευρίζομαι και να μετανιώνω την ίδια στιγμή που είπα να φανώ καλή και να δώσω ένα δυο φυλλαράκια σε όλους αυτούς που δεν προλάβανε να πάρουνε. Εκτίμησα όμως, όλους αυτούς που περάσανε από μπροστά μου, κοιτάξανε τα κλωναράκια, και δεν είπανε κουβέντα, συνεχίσανε απλά και διακριτικά τον δρόμο τους, χωρίς να εκδηλώσουν τις κακές(αν υπήρχαν) σκέψεις τους. Με έβαλε σε σκέψεις το όλο περιστατικό, γιατί σκέφτηκα το που έχουμε οδηγηθεί. Να βάζουμε το κακό στο νου μας, αμέσως, να σκεφτόμαστε εγωϊστικά, να μην κρύβουμε την κακή μας διάθεση, και να συμπεριφερόμαστε ανάγωγα...Να ξεχνάμε ότι βρισκόμαστε σε οίκο Θεού, να συμπεριφερόμαστε σαν όρνια λυσσασμένα πάνω από φρέσκο, γεμάτο αίμα, πτώμα. Δεν θα ξεχάσω αυτήν την εικόνα...Τον αγώνα αδύναμων γερόντιων να πιάσουν, να πάρουν, ένα κλωναράκι ευλογημένο φυτό. Τον αγώνα γηραιών κυριών να υπερνικήσουν τους νεανίες που πάνε να πάρουν το "δικό" τους κλωναράκι. Και μικρά παιδιά, να παρασύρονται σε έναν παροξυσμό διεκδίκησης χωρίς να βρίσκουν λόγο, να τσαλαπατούνται και να συμπιέζονται χωρίς να ξέρουν γιατί, να βλέπω τα χαμογελάκια που πριν μου χάριζαν, να σβήνουν με ένα τρόμο στα μάτια, ή με μια συνήθεια, σαν να μην ξέρουν γιατί, αλλά να τους είναι γνωστό πια, αυτός ο ανούσιος και ανώφελος αγώνας για ευλογία...
Κι όλο αυτό, γιατί ότι γίνεται πλέον στην χώρα μας, μοιάζει, ίσως και να είναι, στραβό, να μην γίνεται σωστά, σαν να κάνουμε τα πάντα να το διαφθείρουμε. Κι όμως, η εκκλησία είναι παράδοση, κι υπάρχουν φορές που θα τους δεις εκεί, ΟΛΟΥΣ, χαμογελαστούς...=)
Καλή σου νύχτα Επιβάτη.