Φέτος το καλοκαίρι, μας γάμησε.
Και εξηγούμαι...
Βρίσκομαι για πρώτη φορά στη ζωή μου στην ευχάριστη θέση να μπορώ να κανονίζω μόνος μου για τον εαυτό μου. Γι' αυτό, αλλά και για πολλούς λόγους που θα εξηγηθούν παρακάτω, πήρα την πρωτοβουλία και έκλεισα μόνος μου, αφού από τους γονείς δεν έβλεπα προκοπή, αεροπορικά εισιτήρια για να πάω στον παππού και στη γιαγιά μου που τους βλέπω μια φορά το χρόνο.
Είναι και οι δύο γέροι, 87 και 80 ετών αντίστοιχα, θέλω να τους δω. Μαζί τους ουσιαστικά πέρασα τα πρώτα 3 χρόνια της ζωής μου, καθώς και μήνες επί μηνών διακοπών. Έχω ενσωματώσει στοιχεία της ιδιοσυγκρασίας και του χαρακτήρα τους, υποσεινήδητα, σε 'μενα. Δε μπορώ φέτος να μην τους δω. Ο παππούς είναι γέρος, έχει σχεδόν απωλέσει την όρασή του, είναι φιλάσθενος πλέον, μόνη του χαρά να μας βλέπει 10-15 μέρες το χρόνο. Η γιαγιά βρίσκεται σε πολύ καλύτερη κατάσταση, ωστόσο είναι και γι'αυτήν εξίσου μεγάλη παρηγοριά η θέα μας.
Έπειτα, υπάρχει και το σόι το ολάκερο στην άλλη άκρη της Ελλάδας. Θείοι, θείες, ξαδέρφια, η γιαγιά μου, ο νονός μου. Θέλω να δω και αυτούς , θέλω να περάσω όμορφα τις διακοπές μου, έχω πατήσει μόλις τα 16.
Όμορφα θα ήταν να πήγαινα με τους γονείς μου και φέτος , μάλιστα προγραμματίζαμε να φύγουμε νωρίτερα από άλλες χρονιές για να αράξουμε περισσότερο.
Δυστυχώς, η μητέρα μου έπειτα από εξετάσεις αίματος έμαθε πως έχει κάποια προβλήματα τα οποία δεν είναι σοβαρά ευτυχώς, είναι όμως αναγκαίο να παραμείνει για ξεκούραση στην αθήνα για τουλάχιστον 15 μέρες ακόμη.
Η κατάσταση περιπλέκεται ακόμα καλύτερα αν αναλογιστεί κανείς το πώς έχει αντιδράσει ο πατέρας μου μέσα σε όλα αυτά. Είναι εμφανώς στενοχωρημένος και για την υγεία της μητέρας μου, και για την επ' αόριστον αναβολή των διακοπών και για την απόφασή μου να φύγω για 10 μέρες στον ''παππού και τη γιαγιά''.
Και , εν τέλει, βρίσκομαι εγώ να πιέζομαι από παντού, από τα συναισθήματά μου για τους ανθρώπους που μου κράτησαν συντροφιά επί τουλάχιστον 4 χρόνια, τα οποία μου απαγορεύουν να τους ξεχάσω, από τη συμπόνοια για τη μητέρα μου, τον προβληματισμό για τον πατέρα μου και τη στενοχώρια για τον αδερφό μου, που θα βρεθεί 10 χρονών να κάθεται μέσα στο σπίτι 2+ μήνες, πράγμα που δεν έχει κανει ποτέ του.
Μακάρι να μπορούσα να βρω λύση αρεστή προς όλους, ωστόσο νοιώθω πως πρέπει επιτέλους να βάλω μια ιεράρχηση. Προέχουν οι γέροι. Δικαιούνται μια δεκαήμερη επίσκεψη, είναι απλά απάνθρωπο να τους έχουμε χεσμένους ένα χρόνο. Πονάει η ψυχή μου όταν τους σκέφτομαι ολομόναχους όλη η χρονιά , ας μη συμβαίνει το ίδιο και το καλοκαίρι. Έπειτα εγώ. Ξέρω πως έρχονται χρόνια δύσκολα. Του χρόνου, είναι ζήτημα το αν θα ξεκλέψω 20 μέρες, και για πάσχα - χριστούγεννα, ούτε λόγος. Είμαι 16 χρονών, δεν είμαι ούτε 10 να μην έχω άλλη επιλογή , ούτε 45 να είμαι σκουριασμένος και μίζερος. Έπειτα η οικογένεια. Κανείς δεν έχει σοβαρό πρόβλημα, υγείας.
Αλλά από την άλλη, σκέφτομαι οτι με τη φυγή παρατάω τους γονείς μου.
Χωρίς τη φυγή, παρατάω και τον εαυτό μου και τον παππού με τη γιαγιά μου και τους συγγενείς μου που βλέπω επίσης μια φορά το χρόνο.
Να κάνω την καρδιά μου πέτρα θα αναγκαστώ ούτως ή άλλως. Δεν ξέρω όμως για ποιον τι και πώς...
Τι ασφυκτική και ξαφνική πίεση μέσα στη μέση του καλοκαιριού...
Τρίτη 19 Ιουλίου 2011
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν προηγούνται οι "γέροι". Δεν προηγούνται οι "γονείς". Δεν προηγείται η όποια ηθική ή λογική υποχρέωση. Προηγείται η ηρεμία σου γιατί σε περιμένει δύσκολος χρόνος. Οι "γέροι" έχουν ζήσει 80 χρόνια, οι "γονείς" έχουν κάνει τις επιλογές τους και ζούνε τη ζωή τους πακέτο με τα προβλήματα υγείας τους, ο "αδελφός" έχει μπροστά του αρκετά χρόνια ν' αποφασίσει πώς θα περάσει το καλοκαίρι του. Εσύ κοίτα τον εαυτό σου. Το επόμενο καλοκαίρι σου δεν θα μπορείς το πιθανότερο να πας για διακοπές λόγω φροντιστηρίου, άσε που μπορεί όλοι μας να έχουμε περισσότερα προβλήματα τότε από φέτος... είτε υγείας, είτε οικονομικά. Μην αναβάλεις. Τρέχα. Κάνε ό,τι πρέπει γιατί είσαι πολύ μικρός ώστε να λύνεις τα προβλήματα όλων των άλλων. Συγκεντρώσου στα δικά σου. Γνώμη μου. Κι ας με βαρέσουν κάποιοι...
ΑπάντησηΔιαγραφήΌταν λέω "οι γέροι" δεν το εννοώ με την έννοια της υποχρέωσης, νομίζω με παρεξήγησες. Κανείς δε με υποχρεώνει να πάω εκεί, εγώ θέλω, εμένα μου λείπουν.
ΑπάντησηΔιαγραφήTότε πήγαινε. Τους γονείς σου αφενός θα τους έχεις όλο το χρόνο, αφετέρου δεν τους παρατάς και με το να μένεις πίσω ουσιαστικά καταπιέζεις τον εαυτό σου και συμβιβάζεσαι με τα "θέλω" τον άλλον. Απο τη στιγμή που η επιλογή σου δεν επηρεάζει άμεσα κανέναν, κοίτα να περάσεις καλά εσύ για 'σένα, κάνοντας την επιθυμία σου πράξη. Τύψεις υπάρχουν, φρόντισε να ανακαλύψεις το γιατί σε βασαίζουν. Προσωπικά δε βρίσκω το λόγο για τον οποίο δε σ' αφήνουν να κινηθείς αυτόνομα και ν' απολαύσεις το καλοκαίρι σου όπως εσύ το έχεις φανταστεί. Επειδή η μητέρα σου έχει κάποια προβλήματα (όχι σοβαρά, όπως ισχυρίζεσαι) και ο πατέρας σου ανησυχεί, ενώ ο αδερφός σου θα μένει μέσα; Η μητέρα σου επέλεξε να ξεκουραστεί, ο πατέρας σου να της κάνει παρέα και ο αδερφός σου αρκετά μικρός για ν' αποφασίσει για τον εαυτό του. Εφόσον έχεις περιθώριο ν' αποφασίσεις, όρισε τι σ'ευχαριστεί και στόχευσε σε αυτό, γιατί το επόμενο καλοκαίρι, τα κεφάλια μέσα. Καλές ζέστες.:)
ΑπάντησηΔιαγραφήτων άλλων*
ΑπάντησηΔιαγραφήTo θέμα είναι οτι δε με καταπιέζει κανείς, εγώ μόνος μου νιώθω έτσι. Και κανείς από τους τρεις δε διάλεξε την τρέχουσα συγκυρία, απλά το ένα έφερε το άλλο...
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο πως νιώθεις δεν μπορείς να το αποφύγεις...Αναγκαστικά λοιπόν, θα το δεις αντικειμενικά. Και αντικειμενικά, πρέπει να πας. Έστω για 10 μέρες(τέτοιο ταξίδι δεν αξίζει λιγότερες). Έστω για λίγο. Για να ξεφύγεις εσύ κυρίως, που έρχονται δύσκολα. Αν εσύ θα περάσεις καλά με το να δεις τον παππού σου και τη γιαγιά σου, και θα σε χαλαρώσει, τότε κάν'το. Συναισθηματικά βρίσκεσαι σε αδιέξοδο, αυτό αποδέξου το. Αντικειμενικά όμως, υπάρχει λύση, κι αυτή είναι να πας για το καλό σου, και για το καλό των μεγάλων ανθρώπων. Οι γονείς σου έχουν καιρό μπροστά τους, θα μπορέσουν κάποια στιγμή να απολαύσουν ξανά διακοπές, όπου και να είναι. Ντάξει, ένα καλοκαίρι τα πράγματα δεν πήγαν όπως θα θέλατε οικογενειακώς...Συμβαίνουν αυτά. Απρόοπτα είναι. Όσο για τον αδερφό σου, δεν είναι σε ηλικία να παίρνει αποφάσεις μόνος του, και έχει όλη την υπόλοιπη ζωή του μπροστά του. Σαφώς θα του πέσει βαρύ το ότι θα μείνει μέσα τελικά όλο το καλοκαίρι, αλλά δεν θα του είναι τελικά τόσο σημαντικό μιας και, οκ, έτυχε μια φορά. Και καλό θα ήταν, να απελευθερώσει λίγο μόνος του τον εαυτό του και να μην κάθεται απλά μες στο σπίτι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕλπίζω να βοήθησα...Καληνύχτες.
Δε λέω πουθενά ότι πάει όλο το καλοκαίρι, απλά όποια μετακίνηση θα είναι οπωσδήποτε μετά τις 10 αυγούστου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓιατί τέτοιο ταξίδι δεν αξίζει λιγότερες;
50 λεπτά με το αεροπλάνο είναι. :p
Και 2 ώρες με αμάξια, αλλά αυτό δεν το λεμε. (κηφισιά-σπάτα , μυτιλήνη-πλωμάρι)
Βλέπεις; Μην τις χαραμίσεις, τις ώρες και τα λεφτά, για ένα τριήμερο μόνο(π.χ.). Δεν αξίζει, κάν'το μεγαλύτερο το ταξίδι. Ούτως ή άλλως, του χρόνου, μέσα τα κεφάλια. Ξεφάντωσε φέτος :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΕλπίζω τουλάχιστον να άξιζε. :)
ΑπάντησηΔιαγραφή