Κι όμως. Δεν το πιστεύαμε, μα έγινε. Όλοι τα κλασικά, "αυτή η ομάδα είναι παλιά",
"αυτή η ομάδα δεν πάει πουθενά", "ο όττο πρέπει να φύγει" και τα λοιπά μίζερα. Κι όμως ρε κασσάνδρες, ξαναδιαψευστήκατε. Γιατί στην Ελλάδα, έχουμε την τάση να μηδενίζουμε τα πάντα. Όλοι αυτοί οι συμπαθέστατοι κύριοι ξεχνούν προφανώς πως παρόλο που δεν έχουμε κάνει κάτι αξιόλογο μετά από το euro 2004 (με εξαίρεση 2-3 παιχνίδια σαν το χθεσινό που αλλάξαμε φώτα) , έχουμε καταφέρει πράγματα που πριν τον ρεχάγκελ δε φανταζόμασταν, περνώντας σε 3 από τα 4 προκριματικά που βρέθηκαν μπροστά μας, ενώ πριν το ρεχάγκελ αυτό ήταν 2 στα .... (κι εγώ δεν ξέρω πόσα).
Άρα εκ των πραγμάτων αποδεικνύεται ότι παρά τις μερικές αποτυχίες μας σε σχέση με το euro 2004, ο πύχης παραμένει απίστευτα ψηλά σε σχέση με την προ ρεχάγγελ εποχή.
Γι' αυτό οι ξερόλες - βλαμμένοι να το βουλώσουν, μια χαρά είμαστε, αυτό που έχει κάνει η εθνική μας τα τελευταία 7-8 χρόνια ονομάζεται όχι βήμα, ΑΛΜΑ προόδου λέγεται.
Μπριζόλα.
Πέμπτη 19 Νοεμβρίου 2009
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Ναι αλλά αν δεν αλλάξουν Γιώργο κάποια πράγματα στην ανύπαρκτη ελληνική ποδοσφαιρική παιδεία μια ζωή θα παίζουμε ποδόσφαιρο σκοπιμότητας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕγώ που παίζω για πλάκα με τους φίλους μου,ξέρω να σεντράρω καλύτερα από όλους σχεδόν τους Έλληνες παίχτες,δεν είναι ότι είμαι ταλεντάρα απλά δεν τους μαθαίνουν τα βασικά!!!