Υποτίθεται...

Υποτίθεται ότι είχα ξεμπλέξει...
Υποτίθεται ότι όλα είχανε τελειώσει και επιτέλους η διάθεσή μου ήταν ανεξάρτητη της διάθεσης οποιασδήποτε άλλης...
Υποτίθεται ότι είχε τραβήξει ο καθένας το δρόμο του...


Χρειάστηκε μια παρεξηγημένη ανάρτηση, αναμνήσεις 2 ετών και παλιά τραύματα που ξύστηκαν για να γίνουν αυτά τα τρία "υποτίθεται" αέρας κοπανιστός, φευγαλέος.

Ξέρεις ότι δεν την παλεύω να σε βλέπω να κλαις, όπως και οποιονδήποτε άνθρωπο. Είναι η αδυναμία μου, μια αδυναμία που από παλιά χτυπάει βάναυσα τα πιο ευαίσθητά μου νεύρα. Το ανθρώπινο κλάμα είναι η αχίλλειος πτέρνα μου.

Είχα καταφέρει να φύγω , έβλεπα και στον εαυτό μου τα σημάδια. Η αγωνία για σενα αντικαταστάθηκε από ενόχληση, η ενόχληση από περιέργεια και η περιέργεια από κοινότυπη αδιαφορία. Ω ναι, ήμουν περήφανος που τα είχα καταφέρει.

Έρχεσαι ξανά , διαισθάνομαι τον τρόπο σου , τον παλιό γνώριμο τρόπο σου, να προσεγγίζεις τους ανθρώπους. Θυμάμαι ξανά το βλέμμα σου , την ανάσα σου , το σχήμα της παλάμης σου.

Τίποτα δε με συγκινεί όπως παλιά.
Η εμπιστοσύνη μου , κλονισμένη ανεπανόρθωτα.
Η χαρά μου για την ύπαρξή σου , για σενα στην αγγαλιά μου, αντικατεστημένη από την αβεβαιότητα.

Δε θέλω να σε πληγώσω , κι ας ένοιωσα προδωμένος παλαιότερα.
Αν η κατάσταση ήταν έτσι όμως, θα σε έδιωχνα στο πρώτο πλησίασμα.


Κάτι όμως με κρατάει. Κάτι βαθιά μέσα μου , λέει να σφίξω τις μικρές παλάμες σου στα χέρια μου. Να σε κοιτάξω στα μάτια. Να σε αγγαλιάσω. Να σε πειράξω. Να μυρίσω τη μοναδική σου μυρωδιά, αυτή που άλλοτε σκόρπιζες σε όλο το δωμάτιό μου , αυτή που με παρακκινούσε να παρακρατώ μικρά αντικείμενά σου , τα οποία ξέχναγες συχνά.

Να σε κάνω να χαρείς και να χαμογελάσεις σαν παλιά, τα κέφια σου έιναι πεσμένα εδώ και λίγο καιρό!

Αυτό το γαμημένο κάτι , είναι που με κάνει να οπισθοχωρώ όποτε σου φέρομαι σκληρά. Είναι το ίδιο πράγμα που με έκανε να σε φιλήσω αβίαστα εκείνη τη μέρα. Το ίδιο πράγμα που μου γρατζουνάει το κούτελο κάθε φορά που είμαι εναντίον του. Αυτό το αμυδρό μεν , ισχυρό δε σκατό που παρά την όλη αηδία , έλλειψη εμπιστοσύνης , βαρεμάρα και κορεσμό με κρατάει , με τραβάει πίσω , κοντά σου.

Αυτό που με έκανε να σου θυμήσω πριν Λίγες Μέρες πράματα από τα παλιά.

Θα προσποιηθείς πως δε σε νοιάζει.
Το ίδιο θα κάνω κι εγώ.

Μα μέσα μας, θα ξέρουμε...

Θα θυμόμαστε...

Μακάρι να είχα κάποια απόδειξη, κάποια ένδειξη οτι θα μπορούσα να σε εμπιστευτώ ξανά. Γιατί ως τώρα, στη βραχύβια επανένωσή μας, δεν έχω δει σημάδι τέτοιο...

Ας έβλεπα ένα, ας ήξερα οτι δε θα μου ξαναγύρναγες έτσι, επιδεικτικά την πλάτη.
Κι έτσι , απλά , η λέξη ευτυχής θα μπορούσε να με χαρακτηρίσει μεγαλειωδώς !

Σε αντίθετη περίπτωση , μίλα ξεκάθαρα.


Μόνο η αβεβαιότητα είναι εχθρός μου.