Μαλάκες φάτε ξύλο να γουστάρωμε.

Καλή χρονια και λοιπά. Ποτέ δεν ήμουν των ευχών , τώρα θα γίνω; Όλοι εύχονται , κοιτώ σα χάνος εγώ. Καιρό έχω να γράψω , μάλλον δεν είχα και κάτι το ιδιαίτερο να πω. Περάσανε οι διακοπές και μπλα μπλα. Εγώ και πάλι δεν κατάλαβα τίποτα. Γενικά δεν καταλαβαίνω τίποτα. Νοιώθω τα πάντα να περνάνε από γύρω και να μη με αγγίζει τίποτα. Ή σχεδόν τίποτα.

Εν πάσει περιπτώσει.

Βαριέμαι αφόρητα , δεν αντέχω άλλο αυτή τη ρουτίνα. Σα να είναι όλα προδιαγεγγραμμένα , προκαθορισμένα. Θέλω να ξεφύγω ανάθεμα πια. Αυτές οι διακοπές μάλλον πιο πολύ με κούρασαν παρά με ξεκούρασαν. Επέστρεψα στο σχολείο ακόμα πιο βαρεμένος. Τόσο βαρεμένος που δεν την παλεύω. Ευτυχώς κάνουμε καμιά μαλακία στην τάξη , περνάει λίγο η ώρα, γελάμε λιγάκι , γιατί αν ήταν να προσέχω τα μαθήματα χέσε μέσα. Παλιά είχα την αίσθηση αυτή της υποχρέωσης , εδώ και περιπου εναμιση χρόνο μου έχει φύγει. Δε ντρέπομαι πια που είμαι αδιάβαστος σε καθημερινή βάση. Στην καλύτερη να κοιτάξω κανε αρχαίο , κανε μαθηματικο μη μεινω πισω εντελως.

Αναγκάζομαι να πηγαίνω στα αγγλικά , έχοντας τους μεγαλύτερους βαθμούς στην τάξη μου χωρίς να ανοίγω καν βιβλίο. Δεν πέφτω ποτέ κάτω από 80% και το lower το θεωρώ (και ειναι) σχεδόν δεδομένο. Τι να κάνω όμως , δεν το λέω στους δικούς μου , δε θα με πάρουν στα σοβαρά. Άντε να καταλάβουν ότι μπορώ άνετα να κάνω συζήτηση περί ιστορίας, ίσως πολιτικής και να ταπώσω Βρετανό , άντε να τους πείσω πως όταν βαριέμαι την ελληνική τιβι βάζω CNN και βλέπω στο μικρό σαραβαλάκι τηλεόραση του δωματίου μου , πιάνοντας ακόμα και τον πιο κρυμμένο όρο.

Έχω βαρεθεί σχεδόν τα πάντα , μόνο οι άνθρωποι με ευχαριστούν πια και το γράψιμο. Έχω πια βαρεθεί οτιδήποτε ψηφιακό ή χάρτινο.

Βαριέμαι σπίτι μου, γενικά βαριέμαι. Όλο τα ίδια και τα ίδια , ακόμα και τις εποχές που υπάρχουν για να σπάνε τη μονοτονία , κι αυτές ίδιες η μια με την άλλη έχουν καταντήσει.

Θα το αλλάξω αυτό το τελευταίο , δε θα μου βγει σε καλό.


Με προβληματίζει η συμπεριφορά της , προαισθάνομαι πως μπόλικα πράματα θα αλλάξουν άρδην, δε με νοιάζει αυτό, καθαρός ουρανός αστραπές δε φοβάται. Λυπάμαι μονάχα που δε με κατανοεί κανείς.

Και μέσα σε όλα αυτά έχεις και τους δικούς σου με τη λογική του αποφασίζομεν και διατάζομεν , που δεν κάθονται να σε ακούσουν και να σε καταλάβουν ποτέ (εμμονές , ξεροκεφαλιές και ελιτισμοί της κακιάς ώρας) , παρά αναλώνονται σε υπερπροστατευτικότητες βαφτισμένες "ιδεολογία" (του μακάκα)
που απλά βασίζονται σε ηλίθια στερεότυπα περασμένων δεκαετιών , σε φασιστικές αρλουμπίτσες που κάλλιστα θα έλεγε και ένας οποιοσδήποτε προπαππος μου.
(ο οποίος βέβαια θα 'χε και το ελαφρυντικό ότι πολέμησε σε μια πίνδο και μια κρήτη, σε αντίθεση με τα εγγόνια του που απλά βολεύτηκαν και θρονιάστηκαν και μετά το παίζουν ιστορία)



Και εν μέσω αυτής της καταιγίδας που γοργά έρχεται, έρχονται και τα διαγωνίσματα του δευτέρου τριμήνου. ΑΡΧΙΔΙΑ. Λεπτό δε θα διαβάσω , στα διαλα πια.


Κάτι τελευταίο.

Κατάλαβα πως αλλάζω με γοργούς ρυθμούς , από την αρχή του Δεκέμβρη και μετά. Από μέρα σε μέρα νοιώθω να γερνώ , να αλλάζω, πιάνω τον εαυτό μου να κάνει σκέψεις με απίστευτα μεγαλίστικη λογική , λογική την οποία δεν είχα καν φανταστεί ότι μπορούσα να υιοθετήσω.
Δε μου αρέσει αυτό , το υπομένω ωστόσο. Δεν ξέρω αν οι γύρω μου θα το υπομείνουν όμως. Και δεν αφορά τους γονείς μου αυτή η πρόταση.

Μπριζόλα ;