Τα γεγονότα του τελευταίου καιρού της εφηβείας όμως, με ξεπέρασαν. Και έτσι θα έπρεπε. Η πορεία προς την ενηλικίωση δε νομίζω πως περίμενε κανείς να είναι στρωμένη με ροδοπέταλα. Έχω την ανάγκη να γράψω και να εκφραστώ. Η γραφή είναι (επιτρέψτε μου την έκφραση) το πουτανάκι μου. Την κάνω ό,τι θέλω για να με ικανοποιεί και να με εκφράζει, δίνοντάς της χρόνο, κόπο και μεράκι ως αντάλλαγμα.
Όλα όμως ανήκουν στο παρελθόν. Πλέον, θα μπορούσα σε αδρές γραμμές να συμφωνήσω στο ότι αυτή η ανάρτηση, είναι η τελευταία που εξιστορεί εφηβικά δρώμενα· για την ακρίβεια, το μεταίχμιο μεταξύ των δύο εποχών - της μαθητικής με τη φοιτητική - ενήλικη. Οπότε, ανήκει στο παρόν ημερολόγιο. Το νέο μου ιστολόγιο, grigig.blogspot.com , είναι ανοικτό, αν και ακόμη απεριποίητο. Όποιος θέλει να συνεχίσει να διαβάζει τις σκέψεις μου, θα μπορέσει να το πράξει σε αυτό.
Δυστυχώς όμως, δεν είναι όλες οι μεταβάσεις στη ζωή έτσι απλές, όσο αυτή της μεταπήδησης από χώρο σε χώρο διαδικτυακής έκφρασης.Πρώτο τέτοιο παράδειγμα ήταν η φετινή διαδικασία των πανελλαδικών. Δεν πρόκειται να ψέξω (και) εγώ το θεσμό. Απλώς θα αναφέρω περιληπτικά, πως μέσω της -αδιαμφισβήτητης- πίεσης, μπόρεσα να θέσω φραγμούς στον ανεξέλεγκτο εαυτό μου. Λιγότερος παρορμητισμός, λιγότερη ασυδοσία. Μια διαδικασία ωρίμανσης που -ακόμα κι αν είναι ανεξάρτητη από την πρώτη δοκιμασία της ζωής μου- μου προσέφερε τη δυνατότητα να δω τον κόσμο με άλλο μάτι. Πιο σκληρό, πιο πραγματιστικό. Αλλά από την άλλη, πιο αθεράπευτα συναισθηματικό και, κατά βάθος, αστεΐζον.
Ναι, η ύπαρξή μας είναι ένα παιχνίδι. Καταναλώνουμε τόνους φαιάς ουσίας για αμφιβολίες , φόβους και άγχη, χάνοντας έτσι τα πράγματα. Η γενιά μου γιορτάζει, γελάει, εκφράζεται, ερωτεύεται, τολμάει και αγαπά με φόβο, δισταγμό, ανασφάλεια. Δε μπορώ όμως την υποκρισία και το δηθενισμό. Παλιότερα έβαζα στους ανθρώπους αυτούς ταμπέλες, αφού λόγω ανωριμότητας δε μπορούσα να καταλάβω τί πραγματικά συμβαίνει. Η αλήθεια είναι όμως ότι δεν αντέχω τις προκάτ συνειδήσεις. Γι' αυτό και -ακούσια- ο στενότερος κύκλος μου αποτελείται από όντα Αληθινά. Όχι άλλη απανθρωπία, άλλα τείχη και ψέματα μεταξύ μας. Ελευθερία. Και ό,τι προκύψει, ο κόσμος είναι μεγάλος και οι δυνατότητες ευελιξίας άφθονες.
Ωστόσο, δε μπορώ παρά να παραδεχτώ πως οι συναισθηματικές δοκιμασίες που πέρασα το καλοκαίρι, ήταν ένα ισχυρό ταρακούνημα. Δέχτηκα ακόμη ένα χτύπημα ωριμότητας θα μπορούσα να πω. Κατάλαβα πως ούτε ο άκρατος συναισθηματισμός είναι η λύση. Δεν πρόκειται να αφηγηθώ δημοσίως μία επίπονη ιστορία που οι καλύτεροί μου φίλοι έχουν ακούσει πολλάκις. Αλλά θα ήταν μεγάλη απάτη να αποκρύψω πως βασανίστηκα, τουλάχιστον τον πρώτο καιρό. Δε μπορούσα να χωνέψω την αλλαγή σε κάτι τόσο όμορφο και ... κατεστημένο. Και αυτό γιατί το γλυκό στρώμα χρώματος που έφευγε με πόνο, δεν άφηνε τα συναισθήματά μου κενά, αλλά γεμάτα απογοήτευση, σήψη και αηδία.
Το δύσκολο κομμάτι όμως πέρασε. Μέρα με τη μέρα, διαπίστωσα πόσο ανώφελο ήταν να προσπαθώ κι άλλο να επιστρέψω στην εποχή του
Κι αυτό δε θα το κατάφερνα χωρίς εσένα. Εξαιρετική παρέα, συμβολή και συμβουλή, είχα καιρό να ξεχαστώ έτσι Θα ήθελα να σε γνωρίσω καλύτερα. Συγχώρεσέ με όμως , και μην προσβληθείς, αν διαβάσεις αυτό - πράγμα που απεύχομαι: Δε μπορώ να σε ερωτευτώ. Όχι γιατί δεν αρκείς. Αλλά γιατί οι πληγές... Δε γίνεται. Η αμέριστη όμως συμπάθεια και ανάγκη μου να παραμείνουμε έτσι κοντά, είναι δεδομένες. Θα είμαι ίσως σκληρός, αλλά ξεκάθαρος: Δε με απασχολεί η συναισθηματική σου αντίδραση στα παραπάνω. Η ανάρτηση αυτή είναι τζόγος. Παίζω στην ιντερνετική θεά τύχη το αν θα φτάσει πρώτα γραπτά ή προφορικά σε σένα το φιλικό καθαρά ενδιαφέρον μου για σενα. Όποια κι αν είναι η μακροπρόθεσμη ή μικροπρόθεσμη αντίδρασή σου, οφείλω να σε ευχαριστήσω και πάλι για *σχεδόν* όλα.
Έτσι λοιπόν, μ' αυτά και μ' αυτά, κλείνω μία ιστορία 5-6 ετών. Το μπριζολάκι θα συνεχίζει να είναι ονλάην ως προσωπικό ημερολόγιο. Δηλώνω ρητά και προς πάσα κατεύθυνση πως οι απόψεις που εκφράζονται σε πολύ παλαιότερες αναρτήσεις είναι πλέον ξένα σώματα. Σε αυτή την εξαετία -και δη τελευταία διετία- οι συνειδησιακές αλλαγές δεν επέτρεψαν -φυσιολογικά- την υιοθέτηση κοινού παρανομαστή πολιτικών και άλλων απόψεων.
Ευχαριστώ, τέλος, από τα βάθη της καρδιάς μου τους σχεδόν 6.000 μοναδικούς επισκέπτες, που τα τελευταία 5 χρόνια δέχτηκαν να διαβάσουν μεγάλο μέρος του νου, των σκέψεων και των προβληματισμών μου. Σε αυτές τις 6.000 ανθρώπινες υπάρξεις που έχουν πλέον ένα κομμάτι μου, αφιερώνω:
Μια καινούρια ζωή ανατέλλει (κι άλλα στερεοτυπικά). Τα λέμε στην αντιπέρα, φοιτητική-ενήλικη όχθη!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου