Κοινοτοπίες ;

Έπειτα από κάποια χρόνια συνεχούς λογοδιάρροιας, φτάνεις πια ρε αδερφέ να βαριέσαι και τον ίδιο το λόγο. Αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία, για άλλη ανάρτηση.

Η σημερινή μας επίθεση είναι στις κοινοτοπίες που μου προκαλούν ακατάσχετο πρήξιμο στ' αρχίδια από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου.
Πολύ σωστά θα καταλάβει ο αναγνώστης πως δεν πρόκειται να του χαϊδέψω τα αυτιά· για την ακρίβεια, θα είμαι ξεκάθαρος.

Ο μέγας εχθρός σε αυτή την περίπτωση είναι η αμερικλανιά, και όχι οποιαδήποτε, μα η σαχλή αμερικλανιά, αυτή που τρώμε στη μάπα από χόλλυγουντ και εκεί μουσική παραγωγή. Γενικεύοντας, ο δημιουργός αυτής της συμφοράς για την ανθρώπινη (και δη την Ελληνική, με τους απλησίαστα πολυπληθείς τρόπους έκφρασης) γλώσσα, είναι η σαχλαμάρα και το ρηχό υπόβαθρο των πολιτιστικών ερεθισμάτων από την άλλη πλευρά του ατλαντικού. Φυσικά, δεν αποκλείουμε κι ευρωπαϊκές ή ακόμη και εγχώριες μονάδες παραγωγής μαλακίας , παρά το γεγονός πως είναι απλά καθρέπτες και μαριονετάκια των απέναντι.

Τι εννοώ όμως λέγοντας κοινοτοπία; Εννοώ όλες αυτές τις ηλιθιωδώς μοτοποιημένες σύντομες εκφράσεις , οι οποίες υποτίθεται ότι υπάρχουν για εμψύχωση, δημιουργία χαράς, αλλαγή διάθεσης ή πέρασμα ενός μηνύματος.
Χρησιμοποιούνται επίσης σε εκθέσεις από παιδιά πρώτης δημοτικού, και είναι λίγο πιο δικαιολογημένες να υπάρχουν εκεί σε σχέση με τους -υποτίθεται- πηγμένους κεφάλους εφήβων και πάνω.
Παραλείποντας το γεγονός πως μου έρχεται αναγούλα μόνο στις σκέψεις , ορίστε μερικά παραδείγματα:
1) Χαμογέλα, μπορείς!
2) Να είσαι πάντα χαρούμενος/η!
3) Καλωσήρθες καλέ μου Χειμώνα!
4) Αξέχαστες στιγμές! {ενίοτε και:}Δε θα ξεχάσουμε ποτέ το χ.
5) Ζήσε με {αγάπη, τρέλα, συμπόνοια, πάθος κλπ}

Και, στο δια ταύτα, αυτές οι χοντρομαλακίες είναι ξεπερασμένες , αηδιαστικές, κοινότοπες και τιμούν τούτον που τις λέει με το παράσημο του *iq μπαταρίας*.

Ο λόγος είναι ένα υπέροχο εργαλείο , ένα δώρο της φύσης για τον άνθρωπο [σαν το νερό Κορπή (;) ].
Με το να τον κοιμίζεις έτσι βάναυσα κάνεις κακό και σε 'σενα και σ' αυτούς που σε ακούν και μπορούν να βάλουν τη γκεφαλή τους να στροφάρει λίγο. Γι' αυτό ή σκάσε ή βρες τρόπο να εκφράζεσαι αλλιώς ή ζήτα έλεος και τράβα στο Δημοτικό, χάπατο.

Έχεις απύθμενες δυνατότητες έκφρασης όταν μιλάς μια γλώσσα τόσο παραμετροποιήσιμη. Κι εσύ τι κάνεις; Αναπαράγεις στα Ελληνικά τις μεταφράσεις ανοήτων "μότο" από συφιλιδικές βιντεοταινίες εξ Αμερικής. Θάνατος.

Και στο κάτω κάτω, πού το είδατε αυτό γραμμένο, πως είναι κανόνας όλοι να ζουν υπό αυτές τις συνθήκες. Μια φράση χωρίς τεκμηρίωση, είναι μια φράση της πούτσας. Σε 'μενανε αρέσει πολύ να ζω με τα μούτρα ξυνισμένα και να χαμογελάω μόνο όταν επιτυγχάνω κάποιο στόχο μου, δεν είσαι εσύ αυτός που θα μου επιβάλλει να ζήσω κάπως. Το τσουβάλιασμα στα Βούγια, όχι εδώ.

Ακόμα κι αν θες στη χειροτέρα των περιπτώσεων να προξενήσεις εντύπωση, ανασκεύασε τη σκεψη σου *αν μπορείς*. Αλλιώς σκάσε και μίλα σαν άνθρωπος.

Το κυρίως θέμα, φυσικά, είναι τα γενικότερα στερεότυπα και οι κοινωνικές επιταγές. Οι παραπάνω φράσεις είναι απλά το εργαλείο μου για εισαγωγή στο θέμα.

Γιατί να διέπεται ο ανθρώπινος κόσμος από ανόητους κανόνες; Γιατί να μην πράττει καθένας αυθόρμητα στην ιδιωτική και κοινωνική του ζωή και μέσω της μεθόδου του αποκλεισμού να "πέφτει" τελικά εκεί που του αξίζει;

Γι' αυτό φωτιά και τσεκούρι σε στερεότυπα-κοινοτοπίες που αφορούν την εμφάνιση ("Γιατρός/Δικηγόρος/Καθηγητής με μοϊκάνα; Ιιιιι"), την κοινωνική συμπεριφορά (Υποκριτικά "Τικανειςκαλαεισαικιεγωκαλα") , το χαρακτήρα ("μοναχικός = ο nerd των αμερικλάνικων b movies") , το άλλο φύλο ("άλλο φύλο = μόνο για να δέχεται/δίνει πούτσα") και τις ανθρώπινες σχέσεις, είτε φιλικές(χ), είτε ερωτικές(ψ) ["δώρα(χ,ψ) , φιλοφρονήσεις (χ) , γλυκόλογα (ψ) , συνεχής και αδιάκοπη επαφή, ακόμα κι από απόσταση (χ,ψ), κολλητιλίκι (χ)].

Σπάστε τα δεσμά, ζήστε λέφτεροι, ζήστε όπως νοιώθετε, διαλύστε τους φραγμούς και τις περιτροπές, μείνετε αδιάφθοροι και η ευτυχία του *κάνω κυριολεκτικά ό,τι μου αρέσει και με εκφράζει* , είναι κοντά.

Αλλιώς, παραμείνετε χωμένοι στα κόμπλεξ, τη βρώμα και το ποταπό προσωπείο σας, κλάστε μας τ' αρχίδια τελοσπάντων!

?

Εκτός ελέγχου βαίνω, -φοβάμαι- μα και θέλω.

Ω, όχι.

Απέλπιδες προσπάθειες να μη μπω στη δίνη, μη και η αλλη της άκρη είναι επικίνδυνη.

Μα δε μπορώ να τ'αρνηθώ πως θέλω ν'αφεθώ.

Γιατί τώρα, γιατί σε 'μενα , γιατί έτσι;

Μα, εν τέλει, κι επιτέλους, Πού ήσουν τόσο καιρό;

Τα μιλιούνια των θέλω για πρώτη φορά τείνουν να υπερνικήσουν τα πρέπει.

Χωρίς πρέπει, χωρίς δισταγμό, χωρίς παρεμβολές.


Κρατώ μέσα μου το χείμαρρο, μόνο και μόνο γιατί κάτι μέσα μου λέει πως είναι πολύ νωρίς να εμπιστευτώ έτσι άκριτα τα πάντα.

Ό,τι κι αν γίνει...

...ξέρεις...


Κι αύριο πρωί, πρέπει πάλι να σφραγίσω το κεφάλι, να αφοσιωθώ αποκλειστικά και μόνο στον πίνακα.Θα τα καταφέρω.
Τα καλά του να ελέγχεις.
Ακόμα.

Μέχρι όσο.