Κλοπή.

Η αγάπη (λέω αγάπη, όχι έρωτας) νιώθω πως άρχισε να νοθεύεται άσχημα όταν το μοναδικό (αξιόπιστο) εργαλείο ερμηνείας της πραγματικότητας έγινε ο ορθολογισμός και η οικονομία κινήσεων που επέβαλε αυτός στη συνείδηση σε συνδυασμό με ηθικές και στερεότυπα.

Είναι τόσο στενά τα όρια και η λογικότητα των λέξεων ή των κανόνων συντακτικού για να περιγράψουν έννοιες όπως "έρωτας" πχ.

Δε με νοιάζει αν υπάρχει έρωτας ή όχι. Ούτε θα αναλύσω κάτι τέτοιο με επιστημονικές πίπες.

Μην κολλάμε στους ορισμούς και  υποβιβάζουμε τα πράγματα. Προσπαθώ να κοιτάω μέσα στο μυαλό των ανθρώπων να δω τι παίζει. Υπάρχει έρωτας απο lifestyle, "ω τι ωραίο το hollywood και τα happy ends" , υπάρχει έρωτας-ψευδαίσθηση, έρωτας απο ανάγκη, έρωτας απο χούϊ, έρωτας απο μαλάκινση, απο συνήθεια, χαζοκαψούρα κτλ (δεν έχει τέλος).
Στην τελική, μπούρδες όλα αυτά. Σημασία έχει τι σκέφτεται ο καθένας ή τι αισθάνεται όταν μιλάει για αυτές τις τόσο ευπλαστες και ασαφείς έννοιες.

Δεν πιστεύω πολύ στις ανθρώπινες σχέσεις δυστυχώς. Υπάρχουν πολύ έντονα εξουσιαστικά χαρακτηριστικά-σχέσεις εξάρτησης-παθογένειες και αρρωστημένα "εγώ", ακόμα και στα πιο γλυκά "σ'αγαπώ".

Οι σχέσεις των ανθρώπων, συχνά-ίσως τις περισσότερες φορές- βασίζονται έντονα στην καταπίεση. Και αυτό είναι αποτέλεσμα του ποταπού σημείου που έφτασε ο άνθρωπος να βάζει την οικονομία και την κερδοφορία ή τον εξορθολογισμό μέσα στις επαφές του. Την αναμονή για ανταπόκριση/την μαθηματική ανταπόδωση/τις εξισώσεις και τα νούμερα.

Ακόμα και σε παρέες, σε ομάδες, σε ζευγάρια, παντού. Η βία, η εξουσία, τα κέντρα και η εικόνα είναι το κύριο χαρακτηριστικό τους. Δεν είναι άμεση καταπίεση, είναι έμμεση. Ανταγωνιστική, κάτω απο το τραπέζι βία. Βλέμματα, κινήσεις, σαθρότητα.

Θέλω να βλέπω ανθρώπους να γελάνε και να βιώνουν την αγάπη όπως την θέλουν. Απλά προσωπικά σαν άνθρωπος νιώθω πως είναι όλα σε μεγάλο βαθμό τόσο εγκλωβισμένα μέσα στο τρυπάκι της "εξάρτησης".


 
Βλέπω παντού σε σχέσεις προσδοκίες, επενδύσεις, όνειρα, δεσμά, φυλακές που δημιουργούνται με μια πλήρη αρμονία μεταξύ δεδομένων-συλλογισμών-συμπεριφορών και αναμονής. Αν πάει κάτι στραβά, πάλι στενεύουν τα δεσμά των επιπτώσεων. (επιπλέον φυλακές). Ο ένας άνθρωπος επενδύει την "αγάπη" του στον άλλον και περιμένει κάτι: θαλπωρή, κατανόηση, αποκατάσταση, κοινωνική δικτύωση κτλ. Και δεν είναι κατηγορία αυτό, είναι λειτουργίες που γίνονται συνειδητά ή μη. Δεν λέω πως για όλες τις σχέσεις και τις αγάπες είναι αυτοσκοπός το συμφέρον πχ. Λέω κάτι πολύ πιο βαθύ που είναι πολύ δύσκολο να εκφράσω με λόγια. Όταν οι άνθρωποι εντάσσονται στην "κατασκευή" των σχέσεων, είναι ανελεύθεροι και εξουσιασμένοι να παίζουν με κανόνες που μπορούν ή όχι να ανατρέψουν διεκδικώντας ο ένας και ο άλλος εικόνες και τριαντάφυλλα με βάση τα περπατημένα μονοπάτια. "Σ'αγαπώ" "μ'αγαπάς". Σε κάνω κτήμα σε χρησιμοποιώ και εσύ παράγεις, εγώ παράγω, κι όλα λύνονται με εξισώσεις.
 

Κι αν επιτέλους αναγκαστούν να ανατρέψουν τους κανόνες, ίσως μέσα τους θέσουν νέους, μπορεί να μην υπογράφουν συμβόλαια, αλλά να πέφτουν οι σφραγίδες με τα μάτια, τις συμπεριφορές και τα κατορθώματα που έχουν επιβράβευση.

Προσπαθώ να περάσω κάτι συγκεκριμένο. Το πως η "κοινωνία" ανθρώπων είναι ενταγμένη στην φύση της αλληλοεξάρτησης όχι απλά σε κλίμακα συνύπαρξης (νοητικής ή σωματικής) αλλά και σε πολύ πιο εσωτερικά επίπεδα συμπεριφορών.


Αν όμως μια βροχερή νύχτα έχεις το πηγαίο θράσος να βγεις στο δρόμο "γιατί έτσι" και να σκεφτείς τα χείλη της ή τα μάτια και το χαμόγελό της, και να νιώσεις πως στα έγκατα του εσωτερικού σου στάζουν εικόνες της, τότε ναι, ίσως -εκείνη- να ρέει μέσα σου. Έρωτας; Πάθος; Αγάπη; Δε με ενδιαφέρει. Δε με απασχολεί κιόλας.

Ψάξε να τη βρεις, όπως και να'χει.


Γιώργο, σ' ευχαριστώ.

13 5 13 7

Δεν ξέρω καλά καλά τι είσαι, ποια είσαι, ούτε ένας μήνας από τότε που έμαθα πως υπάρχεις.
Δεν ξέρω αν , αν απλά είμαι μέρος της επανάστασής σου, ένα κομμάτι κρέας, ένα μέσο, μια θυσία.

Δεν ξέρω πού πάει όλο αυτό.

Ξέρω όμως πως μου έμαθες άθελά σου, με την παρουσία σου και μόνο, μια λέξη που χρόνια τώρα έλειπε από το λεξιλόγιό μου, μια λέξη που  ό,τι κι αν γίνει, θα με βαραίνει με χρέος και φειδώ.

Σεβασμός , το περίτρανο όνομά της.

Και μακάρι να μπορούσα να σε ευχαριστήσω μονάχα γι' αυτό , για τίποτα άλλο πέρα από τις δεκάδες μαρμαρυγές που μου έρχονται αβίαστα κάθε φορά που εξερευνώ μια πτυχή σου, κάθε φορά που αισθάνομαι την καρδιά σου να σφυροκοπά στο στήθος μου, συναίσθημα αβάπτιστο κι αυτό.

Το πρώτο μου ερώτημα , πριν δυο βδομάδες και δυο μέρες· πού ήσουν τόσο καιρό;

Αυτό που δεν περίμενα ποτέ πως θα καταφέρω να βρω.

Μια παλαμη στην καρδιά και δυο δάκτυλα στα χείλη.

Ένας εμετός σκέψεις, αισθήσεις· από 'μένα;  Θεέ, τόσες συμπτώσεις, ποιος να 'ξερε.


qwertyuiop2






Εκείνα τα αφοπλιστικά Μάτια.
Καληνύχτα τους.  :)