Βολές κατά ρυπάς.

Φέτος το καλοκαίρι, μας γάμησε.
Και εξηγούμαι...

Βρίσκομαι για πρώτη φορά στη ζωή μου στην ευχάριστη θέση να μπορώ να κανονίζω μόνος μου για τον εαυτό μου. Γι' αυτό, αλλά και για πολλούς λόγους που θα εξηγηθούν παρακάτω, πήρα την πρωτοβουλία και έκλεισα μόνος μου, αφού από τους γονείς δεν έβλεπα προκοπή, αεροπορικά εισιτήρια για να πάω στον παππού και στη γιαγιά μου που τους βλέπω μια φορά το χρόνο.

Είναι και οι δύο γέροι, 87 και 80 ετών αντίστοιχα, θέλω να τους δω. Μαζί τους ουσιαστικά πέρασα τα πρώτα 3 χρόνια της ζωής μου, καθώς και μήνες επί μηνών διακοπών. Έχω ενσωματώσει στοιχεία της ιδιοσυγκρασίας και του χαρακτήρα τους, υποσεινήδητα, σε 'μενα. Δε μπορώ φέτος να μην τους δω. Ο παππούς είναι γέρος, έχει σχεδόν απωλέσει την όρασή του, είναι φιλάσθενος πλέον, μόνη του χαρά να μας βλέπει 10-15 μέρες το χρόνο. Η γιαγιά βρίσκεται σε πολύ καλύτερη κατάσταση, ωστόσο είναι και γι'αυτήν εξίσου μεγάλη παρηγοριά η θέα μας.

Έπειτα, υπάρχει και το σόι το ολάκερο στην άλλη άκρη της Ελλάδας. Θείοι, θείες, ξαδέρφια, η γιαγιά μου, ο νονός μου. Θέλω να δω και αυτούς , θέλω να περάσω όμορφα τις διακοπές μου, έχω πατήσει μόλις τα 16.

Όμορφα θα ήταν να πήγαινα με τους γονείς μου και φέτος , μάλιστα προγραμματίζαμε να φύγουμε νωρίτερα από άλλες χρονιές για να αράξουμε περισσότερο.
Δυστυχώς, η μητέρα μου έπειτα από εξετάσεις αίματος έμαθε πως έχει κάποια προβλήματα τα οποία δεν είναι σοβαρά ευτυχώς, είναι όμως αναγκαίο να παραμείνει για ξεκούραση στην αθήνα για τουλάχιστον 15 μέρες ακόμη.

Η κατάσταση περιπλέκεται ακόμα καλύτερα αν αναλογιστεί κανείς το πώς έχει αντιδράσει ο πατέρας μου μέσα σε όλα αυτά. Είναι εμφανώς στενοχωρημένος και για την υγεία της μητέρας μου, και για την επ' αόριστον αναβολή των διακοπών και για την απόφασή μου να φύγω για 10 μέρες στον ''παππού και τη γιαγιά''.

Και , εν τέλει, βρίσκομαι εγώ να πιέζομαι από παντού, από τα συναισθήματά μου για τους ανθρώπους που μου κράτησαν συντροφιά επί τουλάχιστον 4 χρόνια, τα οποία μου απαγορεύουν να τους ξεχάσω, από τη συμπόνοια για τη μητέρα μου, τον προβληματισμό για τον πατέρα μου και τη στενοχώρια για τον αδερφό μου, που θα βρεθεί 10 χρονών να κάθεται μέσα στο σπίτι 2+ μήνες, πράγμα που δεν έχει κανει ποτέ του.

Μακάρι να μπορούσα να βρω λύση αρεστή προς όλους, ωστόσο νοιώθω πως πρέπει επιτέλους να βάλω μια ιεράρχηση. Προέχουν οι γέροι. Δικαιούνται μια δεκαήμερη επίσκεψη, είναι απλά απάνθρωπο να τους έχουμε χεσμένους ένα χρόνο. Πονάει η ψυχή μου όταν τους σκέφτομαι ολομόναχους όλη η χρονιά , ας μη συμβαίνει το ίδιο και το καλοκαίρι. Έπειτα εγώ. Ξέρω πως έρχονται χρόνια δύσκολα. Του χρόνου, είναι ζήτημα το αν θα ξεκλέψω 20 μέρες, και για πάσχα - χριστούγεννα, ούτε λόγος. Είμαι 16 χρονών, δεν είμαι ούτε 10 να μην έχω άλλη επιλογή , ούτε 45 να είμαι σκουριασμένος και μίζερος. Έπειτα η οικογένεια. Κανείς δεν έχει σοβαρό πρόβλημα, υγείας.

Αλλά από την άλλη, σκέφτομαι οτι με τη φυγή παρατάω τους γονείς μου.

Χωρίς τη φυγή, παρατάω και τον εαυτό μου και τον παππού με τη γιαγιά μου και τους συγγενείς μου που βλέπω επίσης μια φορά το χρόνο.

Να κάνω την καρδιά μου πέτρα θα αναγκαστώ ούτως ή άλλως. Δεν ξέρω όμως για ποιον τι και πώς...

Τι ασφυκτική και ξαφνική πίεση μέσα στη μέση του καλοκαιριού...