20-7

Οι διακοπές καλώς εξεκίνησαν. Κάθομαι στο λαπτοπ μου, το ημερολόγιο λέει 20/7. Το δωματιο δεν ειναι ευρύχωρο. Το κρεβάτι στέκει στη μέση , ημίδιπλο. Ενα γραφειάκι στα δεξια, δίπλα στην πόρτα. Μπροστά μου, λευκά παράθυρα. Πίσω μου , ντουλάπα. Αριστερά μου, μια πρίζα παλαιου τυπου, με μια εικονα της παναγιας, φωτιζομενη. Το βύσμα της εικόνας έχει αφαιρεθεί και αντικατασταθεί από το τροφοδοτικό του λάπτοπ.

Τζιτζίκια έξω. Η ευωδιά του σοκακιού αναδύεται μέχρι εδώ, στο δεύτερο όροφο. Στον Πλάτανο, μισή ντουζίνα θαμώνων μιλά και γελά. Τιποτα δεν διαταρασσει την ησυχια.

Ένα μηχανάκι περνά.

Νηνεμία.

Ενα εντεκάωρο συνολικά ταξίδι με οδήγησε εδώ, το αιγαίο μας επέτρεψε μετα δυσκολίας τη διέλευση. Παρατηρώντας τα κύμματα κατάλαβα πόσο τιποτένιοι και εύθραυστοι είμαστε.

Σε μια κρίση ανακάλυψης της ανθρωπινης τιποτενιοσύνης , κατάλαβα πως οποιοσδήποτε κι αν έπεφτε σε αυτά τα κύμματα , δε θα ξαναέβγαινε ζωντανός στη στεριά. Ναι, σε αυτά τα κύμματα, τα τόσο κοινά και πανομοιότυπα, τα τόσο ανιαρά από την κουπαστή του πλοίου, τα τόσο κρυφά θανάσιμα για ενα ανθρωπινο μηδαμινο ον εξ επαφής.

Κάτι πρέπει να κάνω με τη μπαταρία του λάπτοπ, τελειώνει σε ενα τέταρτο , πλήρως φορτισμένη.

Όλοι κοιμούνται. Η γιαγιά ειναι ξύπνια, τακτοποιεί. Ο παππούς ξάπλωσε εδώ και ώρα. Τα 86 του χρόνια δεν επιτρέπουν πολλά και συγχωρούν ακόμη λιγότερα. Ο ήχος των πλήκτρων διαπερνά το δεύτερο οροφάκι.

Το μυαλό μου κάνει τούμπες.

Ας κοιμηθώ, ενα νέο απόγευμα ξημερώνει.