20-7

Οι διακοπές καλώς εξεκίνησαν. Κάθομαι στο λαπτοπ μου, το ημερολόγιο λέει 20/7. Το δωματιο δεν ειναι ευρύχωρο. Το κρεβάτι στέκει στη μέση , ημίδιπλο. Ενα γραφειάκι στα δεξια, δίπλα στην πόρτα. Μπροστά μου, λευκά παράθυρα. Πίσω μου , ντουλάπα. Αριστερά μου, μια πρίζα παλαιου τυπου, με μια εικονα της παναγιας, φωτιζομενη. Το βύσμα της εικόνας έχει αφαιρεθεί και αντικατασταθεί από το τροφοδοτικό του λάπτοπ.

Τζιτζίκια έξω. Η ευωδιά του σοκακιού αναδύεται μέχρι εδώ, στο δεύτερο όροφο. Στον Πλάτανο, μισή ντουζίνα θαμώνων μιλά και γελά. Τιποτα δεν διαταρασσει την ησυχια.

Ένα μηχανάκι περνά.

Νηνεμία.

Ενα εντεκάωρο συνολικά ταξίδι με οδήγησε εδώ, το αιγαίο μας επέτρεψε μετα δυσκολίας τη διέλευση. Παρατηρώντας τα κύμματα κατάλαβα πόσο τιποτένιοι και εύθραυστοι είμαστε.

Σε μια κρίση ανακάλυψης της ανθρωπινης τιποτενιοσύνης , κατάλαβα πως οποιοσδήποτε κι αν έπεφτε σε αυτά τα κύμματα , δε θα ξαναέβγαινε ζωντανός στη στεριά. Ναι, σε αυτά τα κύμματα, τα τόσο κοινά και πανομοιότυπα, τα τόσο ανιαρά από την κουπαστή του πλοίου, τα τόσο κρυφά θανάσιμα για ενα ανθρωπινο μηδαμινο ον εξ επαφής.

Κάτι πρέπει να κάνω με τη μπαταρία του λάπτοπ, τελειώνει σε ενα τέταρτο , πλήρως φορτισμένη.

Όλοι κοιμούνται. Η γιαγιά ειναι ξύπνια, τακτοποιεί. Ο παππούς ξάπλωσε εδώ και ώρα. Τα 86 του χρόνια δεν επιτρέπουν πολλά και συγχωρούν ακόμη λιγότερα. Ο ήχος των πλήκτρων διαπερνά το δεύτερο οροφάκι.

Το μυαλό μου κάνει τούμπες.

Ας κοιμηθώ, ενα νέο απόγευμα ξημερώνει.

Execution

4:30. Ο κόσμος ξυπνάει. Μια νταλίκα στην ελαιών ουρλιάζει ξερνώντας αέριο που θα σκοτώσει εμένα και τα παιδιά μου ίσως. Τι διάολο καθομαι και κάνω; Γουέλ, τίποτε. Πίνω χυμό από καλαμάκι, απολαμβάνω την ησυχία και τρωω χρόνο άσκοπα. Το έχω ανάγκη.

Λοιπόν παίδες , μόλις χθες κατάλαβα πως ειναι καρακαλοκαιρι και πως ειναι τερμα καραδιακοπές. Με τα τρεχάματα για το σπίτι στην ανάληψη και τον πανζουρλισμο που αναπόφευκτα προκλήθηκε , ξύπνησα!

Ο καιρός περνά υπέροχα , βγάζω τα απωθημένα όλης της χρονιάς , κανένας φραγμός , κανένα ΣΤΟΠ.

Θα φύγω διακοπές, επιτέλους , θα ξαναπάω και στην Κρήτη, έπειτα απο 2 χρονια! Ανυπομονώ...

Έπειτα, για 3 ολόκληρες μέρες θα συναρμολογούμε έπιπλα και θα φτιάχνουμε ενα σπιτι από το μηδέν! Μετά, ξέγνοιαστες μέρες, θαύμα! Ανυπομονώ λεω!

Προηγείται βέβαια η λέσβος , έχω παππού γιαγιά εκεί, θέλω να τους δω , ποτέ δεν ξερεις τι γινεται, και τους αγαπώ. Το μέρος ειναι πληκτικό, η επανάληψη ειναι και μήτηρ της ανιας, ωστόσο η παρέα θα γαμήσει, το νοιώθω.

Γίνομαι 15. Αναλογίζομαι τι έγινε περσι στα γενεθλια μου και τρομος με πιανει. Θυμαμαι πως ημουνα! Πως έγινα! Αν καθε χρονος προκειται να έρθει έτσι, τρελαίνομαι , μάγκες. Εκτενέστερη αναφορά σε επόμενη ανάρτηση.

Η Ολλανδιάρα έφτασε τελικό. HUP HOLLAND HUP.

Μέσα σ' όλα αυτά, έχω να νταντέψω και τον αχαλίνωτο μαλακισμένο νου μου, νεβερδελες , την παλευω εδω και κατι ωρες.

Μαρία , η λύση σου ειναι καλή. Αλλά ανέφικτη , δε μπορώ να την τηρήσω. :(

Το αναγνωστικό κοινό του μπλογκ , όπως αποδείχθηκε από την ψηφοφορία, είναι ως επί το πλείστον εφηβικό. Χαίρομαι που υπάρχει μια κάποια απήχηση σε άτομα της ηλικίας μου.
Ευχαριστώ άπαντες όσους παρακολουθούν το μπλογκ μου, ειδικά τους 3-4 μεγαλύτερους των 18 που βρίσκουν ανεκτά τα κείμενά μου.

Δεν ειναι ειδήσεις , δεν ειναι κατι το ιδιαίτερο. Είναι κειμενάκια βγαλμένα από τα ενδότερα της βλαμμένης ψυχικότητάς μου. Καμία παραμόρφωση κατά τη μεταφορά! Ό,τι σκέφτομαι , διαβάζετε. ;)

Καλημέρες, όλα φτιάχνουν. Patience and persistance.