Νέο

Πρώτη ανάρτηση για φέτος , πολύ καιρό έχουμε να τα πούμε, 2 μήνες κοντά.
Καλά, πάρτε τ' αρχίδια μου, που περιμένετε ευχούλες για τη χρονιά, υγεία να υπάρχει και θα τα δούμε αργά και διεξοδικά τα υπόλοιπα.

Βαρέθηκα το χειμώνα, βαρέθηκα το κρύο, βαρέθηκα το γκρι. Την Παρασκευή, είδα τον ήλιο να πέφτει και να λούζει άπαντες, ένοιωσα τόσο όμορφα, που δεν το περίμενα. Άλλη η αίσθηση του ήπιου κλίματος σε συνδυασμό με ηλιοφάνεια, προσόν που έχει η Μεσόγειος, η αλήθεια να λέγεται. Τέσσερις διακριτές εποχές. Ίσα χωρισμένες. Ζέστη - κρύο και οι ενδιάμεσές τους. Μια που οδηγεί στο μαρασμό και στο κρύο, και μία που ξεκινά από κρύο για να καταλήξει στην αναγέννηση και στη ζέστη. Όπως οι πολιτισμοί που ήκμασαν σε αυτόν τον τόπο, τον ομφαλό της Γης.

Καλά, είναι αργά, είμαι κουρασμένος, έχει ανοίξει το κουτάκι με τις μαλακίες, γράφτε άκυρο.

Φεῦ, έχω δίκιο! Και κάπου εκεί ανάμεσα, χωμένος, ο πλέον υπέρτατος μήνας. Μάρτης! Κανείς δεν έχει καταφέρει να βγάλει κλιματολογικά μοτίβα γι' αυτόν το μήνα. Ξέρουν βασικά όλοι ένα. Τούτος ο μήνας, είναι μπορδέλο. Κάθε καιρικό φαινόμενο, είναι λογικό να προκύπτει αυτή την περίοδο. Οι 30 μέρες που το καλοκαίρι μάχεται το χειμώνα λυσσαλέα, και πάντα επικρατεί.

Τι επίδραση ασκούν ολα αυτά όμως στον άνθρωπο; Και δεν εννοώ έρωτες , σάχλες , ονειροπολήσεις και λοιπές φαντασιοπληξίες, ομιλώ περί ιστορίας, Αγαπητοί! Η μέρα μεγαλώνει, τα φυτά το αντιλαμβάνονται και πετούν μπουμπούκια.

Αλλά το ον με τις ανθρώδεις οπές...
Ρώμη, Αθήνα, Βυζάντιο, Καρχηδόνα, Ιερουσαλήμ, Βενετία, Γένοβα, Αλεξάνδρεια, Κνωσσός.
Εκεί που γεννήθηκε αυτό που περιέχει ο όρος Δύση. Πολιτισμός, φως. Αδυσώπητοι πόλεμοι για την κατοίκηση αυτής της γης, σφαγές, λαϊκά παραμύθια και θρύλοι. Όλα γύρω από τον υπέροχα δουλεμένο αυτόν τόπο. Με το ήπιο καλοκαίρι, τον ήπιο χειμώνα, την απουσία ακραίων καιρικών φαινομένων. Ένα υπήνεμο λιμάνι στην Κοσμοχαλασιά. Βορειότερα; Κρύο. Νοτιότερα; Ζέστη. Το τέλειο σημείο, το κέντρο της αρμονίας, οι καλύτερες για την ανθρώπινη ακμή συνθήκες.

Σεβαστείτε τουλάχιστον ότι γράφω 11:30 τη νύχτα και οι σκέψεις μου προσεγγίζουν αυτές ενός 12χρονου. Ο λόγος μου δε, πρέπει να είναι χείριστος, να θυμίζει γυμνάσιο ή και δημοτικό, θα 'θελα να πατήσω το backspace μέχρι να μη μείνει γράμμα από αυτό το ρεζίλι. Μα δε μπορώ...

Θέλω γενικά να μιλήσω. Μα το βουλώνω, έχω μποτιλιάρισμα. Τα προς έκφραση πράματα υπερτερούν σημαντικά της απορροφητικότητας του χώνου που θα τα πετάξει έξω, θα μ' ελαφρώσει. Ίσως και να μη θέλω, μερικά τινά, αν εξηγηθούν, χάνουν τη μαγεία τους.
Σα να 'χεις ένα χείμαρρο που να σου 'χει επιβληθεί από τη φύση σου, αν θες να τον μάθουν οι γύρω σου, να τους τον εκφράσεις ως βρύση. Ε, δε γίνεται. Σκέψου, νοιώσε, δείξε, βούλω το.

Κι αν καταλάβες τίποτα, σφύρα. Κάτι κατάλαβες. Αλλά όχι όλα, σωστά;
Αναγνώστη μου;

Γκροτέσκ(α)

Πάμε για ύπνο Κατερίνα.